آیا فیلم Marty Supreme درباره مُد است؟

مقاله جدید Harper’s Bazaar بررسی می‌کند که آیا فیلم (Marty Supreme) ساخته جاش سفدی و با بازی تیموتی شالامی و گوئینت پالترو یک «فیلم مُد» محسوب می‌شود یا نه. پاسخ کوتاه است: نه دقیقاً. هرچند لباس‌ها در فیلم نقش مهمی دارند، اما هدف آن‌ها نمایش برندها یا ایجاد موج مد نیست، بلکه ساختن جهان داستانی و شخصیت‌هاست.

طراح لباس فیلم، میاکو بلیزی، می‌گوید برای شخصیت «کِی» با بازی پالترو، بیش از ۱۲ گردنبند کارتیر از دهه ۴۰ و ۵۰ را بازسازی کرده است؛ زیرا شخصیت او مانند «یک ستاره سابق هالیوود» است که جواهراتش را بی‌پروا مصرف می‌کند. با این حال، کارتیر تنها برند بزرگ حاضر در فیلم است و سفدی عمداً از حضور برندهای دیگر پرهیز کرده تا لباس‌ها «در خدمت داستان» باشند.

شخصیت اصلی فیلم، «مارتین» با بازی شالامی، برخلاف کلیشه‌های فیلم‌های مُد، لباس‌هایی ساده، کهنه و کاربردی می‌پوشد: جلیقه‌های بافتنی، گرم‌کن‌های افتاده و عینک‌های ضخیم. شالامی در یک نشست خبری گفته است که برای رسیدن به «چشم‌های نیمه‌جمع» شخصیت، لنز گذاشته و سپس عینک‌های طبی واقعی زده است.

آیزاک میزراهی، طراح مد مشهور که در فیلم نقش یک مدیر برنامه هالیوودی را بازی می‌کند، می‌گوید لباس‌ها در (Marty Supreme) «ستاره اصلی نیستند، اما صحنه را می‌دزدند». او توضیح می‌دهد که لباس‌ها مانند «ماشین فرار» عمل می‌کنند: شخصیت‌ها با پوشیدن لباس‌های خاص، وارد نقش‌های جدید می‌شوند و جنایت‌هایشان را پیش می‌برند.

شخصیت «ریچل» با بازی اودسا آزیون نیز با لباس‌های دست‌بافت، پیراهن‌های لایه‌لایه و دامن‌های پشمی طراحی شده است؛ ظاهری که بلیزی آن را «بانی و کلاید کوچک من» توصیف می‌کند. او برای این لباس‌ها از یک گروه بافندگی ترکیه‌ای کمک گرفته تا نسخه‌های متعدد از هر لباس بسازد، زیرا بسیاری از صحنه‌ها «خونی و گِلی» هستند.

در نهایت، مقاله نتیجه می‌گیرد که (Marty Supreme) یک فیلم مُد نیست، اما فیلمی درباره لباس‌ها به‌عنوان ابزار قدرت، فریب و جاه‌طلبی است و همین موضوع آن را از آثار معمول ژانر جدا می‌کند.