دن تراختنبرگ؛ استاد پایان‌بندی در دنیای Predator
.jpg?w=1200&q=75)
فیلم (Predator: Badlands) به‌عنوان سومین تجربه دن تراختنبرگ در این فرنچایز و دومین اثر او در سال ۲۰۲۵، بار دیگر ثابت کرد که این کارگردان آمریکایی به‌خوبی می‌داند چگونه شخصیت شکارچی فضایی را به شکلی سرگرم‌کننده و تازه روایت کند. در حالی‌که بسیاری از فیلمسازان پیش‌تر تلاش کرده بودند موفقیت نسخه اصلی با بازی آرنولد شوارتزنگر را تکرار کنند، تراختنبرگ توانسته با نگاهی متفاوت، هم هیجان اکشن را حفظ کند و هم زوایای تازه‌ای از جهان (Predator) را آشکار سازد.
*متن حاوی اسپویل*
ویژگی مشترک سه فیلم او، پایان‌بندی‌های قدرتمند و خلاقانه است. در (Prey)، قهرمان داستان یعنی نارو با بهره‌گیری از محیط و هوش خود، شکارچی وحشی را با سلاح خودش شکست می‌دهد. در (Predator: Killer of Killers)، ساختار آنتولوژی در نهایت به روایتی یکپارچه بدل می‌شود و پایانی پرهیجان را رقم می‌زند. اما (Badlands) شاید بهترین پایان را داشته باشد؛ جایی که شخصیت «دِک» پس از نبردی خیره‌کننده با پدر بی‌رحم خود، او را شکست داده و با تصاحب سلاح نمادینش جایگاه تازه‌ای در میان شکارچیان به دست می‌آورد. این پایان نه‌تنها داستان دِک و «تیا» را کامل می‌کند، بلکه راه را برای ادامه ماجراهای این شخصیت در آینده باز می‌گذارد.
منتقدان معتقدند تراختنبرگ با تمرکز بر پایان‌های قوی، توانسته مخاطب را در اوج هیجان رها کند؛ رویکردی که یادآور موفقیت نسخه کلاسیک است اما با پیچش‌های مدرن و شخصیت‌پردازی عمیق همراه شده است. با توجه به استقبال گسترده و رکوردهای فروش (Badlands)، به نظر می‌رسد این کارگردان هنوز برنامه‌های زیادی برای گسترش جهان (Predator) دارد.