بازیگران در فصل پنجم Stranger Things از ریتم طبیعی خود خارج شدند

نویسنده مقاله، رابرت اسکوچی، توضیح می‌دهد که مشکل اصلی فصل پنجم (Stranger Things) تنها بزرگ‌شدن بازیگران نوجوان نیست، بلکه همه اعضای گروه بازیگری تحت‌تأثیر فاصله زمانی طولانی میان فصل‌ها قرار گرفته‌اند. او این وضعیت را خروج از «حالت جریان» یا همان (Flow State) می‌نامد؛ وضعیتی که در آن بازیگران کاملاً در نقش‌هایشان غوطه‌ور می‌شوند و اجرای طبیعی و روانی ارائه می‌دهند.  

به گفته اسکوچی، در گذشته سریال‌هایی مانند (Breaking Bad) توانستند با تولید منظم طی پنج سال، بازیگران را در همان ریتم نگه دارند. اما در عصر پخش آنلاین، فاصله‌های چندساله میان فصل‌ها باعث می‌شود بازیگران در پروژه‌های دیگر مشغول شوند و ارتباطشان با شخصیت‌های اصلی از بین برود.  

نمونه بارز این موضوع، میلی بابی براون است که پس از فصل چهارم در چندین فیلم از جمله (Enola Holmes 2) و (Damsel) بازی کرده و اکنون زندگی شخصی متفاوتی دارد. بازگشت او به نقش «اِل» پس از این تغییرات، به‌گفته نویسنده، همان حس طبیعی گذشته را منتقل نمی‌کند. همچنین دیوید هاربر در فاصله میان فصل‌ها در پروژه‌های متعددی حضور داشته و دیگر تمرکز کامل بر شخصیت «هاپر» نداشته است.  

اسکوچی اشاره می‌کند که تنها بازیگری که همچنان توانسته انسجام خود را حفظ کند، برت گلمان در نقش «موری باومن» است؛ زیرا به‌عنوان بازیگر شخصیت‌محور، انرژی ثابت و قابل‌انتقالی دارد.  

در نهایت، مقاله نتیجه می‌گیرد که (Stranger Things) در فصل نخست توانست انرژی لازم را داشته باشد، اما با گذشت زمان و فاصله‌های طولانی، این جادوی اولیه از دست رفته و بازگرداندن آن تقریباً ناممکن است.