بازسازی نیویورک دهه ۵۰ برای Marty Supreme؛ طراحی صحنه‌ای که از هیچ هزینه‌ای دریغ نکرد

فیلم (Marty Supreme) محصول A24، که داستان پینگ‌پنگ‌باز افسانه‌ای دهه ۱۹۵۰ «مارتـی ماوزر» را روایت می‌کند، با طراحی صحنه‌ای عظیم و پرجزئیات ساخته شده است؛ طراحی‌ای که جک فیسک، یکی از بزرگ‌ترین طراحان تولید سینما، هدایت آن را بر عهده داشته است.

برای اجرای جهان دهه ۵۰ در (Marty Supreme)، جاش سفدی، کارگردان فیلم، به سراغ جک فیسک رفت؛ طراح تولیدی که سابقه همکاری با دیوید لینچ، ترنس مالیک، پل توماس اندرسون و مارتین اسکورسیزی را در کارنامه دارد و سه بار نامزد اسکار شده است. فیسک می‌گوید انرژی و جاه‌طلبی سفدی او را از همان ابتدا جذب پروژه کرد.

فیلم طی دو ماه در اواخر ۲۰۲۴ در نیویورک، نیوجرسی و ژاپن فیلم‌برداری شد. یکی از بزرگ‌ترین چالش‌ها، بازسازی محله (Lower East Side) پس از جنگ جهانی دوم بود. تیم تولید مجبور شد گرافیتی‌ها را پاک کند، درهای فلزی فروشگاه‌ها را بردارد، سازه‌های موقت دوران کووید را جمع‌آوری کند و حتی چندین کسب‌وکار را برای تغییر ویترین‌ها و نصب تابلوهای قدیمی «خریداری» کند؛ کاری که فیسک آن را «بسیار پرهزینه» توصیف می‌کند.

(Marty Supreme) گران‌ترین فیلم تاریخ A24 با بودجه‌ای نزدیک به ۷۰ میلیون دلار است و کمپین تبلیغاتی غیرمعمول آن، از جمله حضور تیموتی شالامی روی جعبهٔ غلات (Wheaties) و نمایش روی «کره» لاس‌وگاس، باعث شده افتتاحیه محدودی با بهترین میانگین فروش سال ۲۰۲۵ داشته باشد.

فیسک برای برخی صحنه‌ها از راه‌حل‌های خلاقانه و کم‌هزینه استفاده کرده است. مثلاً برای صحنه‌ای که در یک آشپزخانه انگلیسی می‌گذرد، تنها چند دقیقه اجازه فیلم‌برداری در سفارت اندونزی داشتند؛ بنابراین تصویری از یک آشپزخانه دهه ۵۰ را بزرگ‌نمایی کرده و به دیوار چسباندند. یا برای صحنه تماس تلفنی شخصیت راشل، یک باجه تلفن اجاره‌ای را در پارکینگ گذاشتند و با چراغ خودروها نورپردازی کردند.

بخش‌های مربوط به مسابقات جهانی پینگ‌پنگ در انگلستان، فرانسه، سارایوو و مصر، همگی در (Meadowlands Arena) نیوجرسی ساخته شد؛ جایی که تیم فیسک ۳۰ هزار فوت مربع کف چوبی ساخت و سیستم‌های نورپردازی عظیم نصب کرد. حتی اندازه توپ‌های پینگ‌پنگ نیز با وسواس بررسی شد تا با استانداردهای دهه ۵۰ مطابقت داشته باشد.

فیسک می‌گوید هدف او و سفدی خلق جهانی بود که «مثل یک مستند واقعی» به نظر برسد و تماشاگر را کاملاً در فضای دهه ۵۰ غرق کند.