مایکل کین درخشش افتتاحیه جشنواره دریای سرخ عربستان را ربود

پنجمین دوره جشنواره فیلم دریای سرخ عربستان سعودی شامگاه پنجشنبه در شهر بندری جده آغاز شد و بار دیگر این کشور را به کانون توجه سینمای جهان بدل کرد. مراسم افتتاحیه با نمایش فیلم زندگینامهای «غول» (Giant) ساخته روآن آثال برگزار شد؛ فیلمی که داستان زندگی شاهزاده نسیم حامد، قهرمان بوکس بریتانیایی-یمنی، را روایت میکند. در این فیلم امیر المصری نقش اصلی را ایفا میکند، در حالیکه پیرس برازنان، همبازی او، در مراسم حضور نداشت.
با این حال، حضور پررنگ ستارههای دیگر از جمله آنا د آرماس، جسیکا آلبا، کریستن دانست، کویین لطیفه و ژولیت بینوش، فرش قرمز جشنواره را به یکی از پرستارهترین رویدادهای سال بدل کرد. همچنین هیئت داوران به ریاست شان بیکر و با حضور نامهایی چون ریز احمد، نائومی هریس و نادین لبکی معرفی شدند.
اما نقطه اوج مراسم، حضور مایکل کین بر صحنه بود. این بازیگر ۹۲ ساله بریتانیایی که با ویلچر وارد سالن شد، همراه با سه نوهاش در برابر حضار قرار گرفت. وین دیزل، دوست دیرینه او، سخنرانی افتخاری را ارائه داد و جایزه ویژه جشنواره را به کین اهدا کرد. کین با شوخطبعی خاص خود گفت: «نام واقعی من چیز دیگری است، اما همین نام هنری بود که همه موفقیتهای تجاری را به ارمغان آورد.» او با اشاره به ریشههای کارگریاش در لندن و زندگی خانوادگیاش تأکید کرد که اکنون خانواده برایش مهمترین اولویت است.
کین در ادامه با یادآوری دو جایزه اسکار خود، یکی با لهجه کوکنی و دیگری با لهجه آمریکایی، افزود که دریافت جایزه در عربستان برایش غافلگیرکننده بوده است. او گفت: «هرگز فکر نمیکردم در اینجا جایزهای بگیرم، اما این اتفاق افتاد و برایم یک شگفتی واقعی بود.»
جشنواره دریای سرخ در پنج سال گذشته مسیر قابلتوجهی را طی کرده است. از نخستین دوره در سال ۲۰۲۱ که در یک سالن موقت برگزار شد، تا امروز که در مقر جدید بنیاد دریای سرخ در قلب منطقه فرهنگی جده برپا میشود، این رویداد به بستری مهم برای حمایت از فیلمسازان نوظهور در سه قاره آسیا، آفریقا و اروپا تبدیل شده است. جومانا الرشید، رئیس بنیاد، در سخنرانی خود جشنواره را «اکوسیستمی برای توانمندسازی فیلمسازان» توصیف کرد.
این مراسم نشان داد که عربستان سعودی با سرمایهگذاری در فرهنگ و هنر، قصد دارد جایگاهی پایدار در نقشه جهانی سینما به دست آورد؛ و حضور چهرههایی چون مایکل کین، نمادی از این جاهطلبی فرهنگی است.