جدل تازه درباره آواتار؛ لایواکشن یا انیمیشن؟

جیمز کامرون در پیام ویدئویی به مخاطبان تأکید کرد که فیلم‌های «آواتار» توسط کامپیوتر ساخته نشده‌اند و بازیگران با حضور کامل در صحنه‌ها، شخصیت‌ها را جان بخشیده‌اند. او به‌ویژه از تلاش‌های طولانی بازیگرانی چون سیگورنی ویور و کیت وینسلت یاد کرد که ماه‌ها درگیر ضبط حرکات و اجرای نقش بودند.  

با این حال، مقاله‌ای در یاهو اینترتینمنت به قلم سم آدامز استدلال می‌کند که «آواتار» عملاً در دسته انیمیشن قرار می‌گیرد. دلیل اصلی این ادعا آن است که تقریباً تمام آنچه مخاطب روی پرده می‌بیند، محصول جلوه‌های بصری و محیط‌های دیجیتال است؛ از صحنه‌های زیر آب گرفته تا موجودات خیالی پاندورا. به گفته کامرون، فیلم‌برداری اصلی «راه آب» (The Way of Water) و «آواتار: آتش و خاکستر» (Avatar: Fire and Ash) سال‌ها پیش پایان یافته بود، اما تکمیل جلوه‌های بصری سه تا پنج سال زمان برد.  

این بحث برای بازیگران نیز حساسیت‌برانگیز است. وینسلت در مستند «آتش و آب» (Fire and Water) می‌گوید: «این واقعاً ما هستیم که زندگی و خونمان را در شخصیت‌ها تزریق می‌کنیم.» اما منتقدان یادآور می‌شوند که آنچه روی پرده دیده می‌شود، نتیجه کار مشترک بازیگران و صدها هنرمند دیجیتال است.  

مسئله اصلی در این جدل، جایگاه «آواتار» در ساختار جوایز سینمایی است. آکادمی اسکار تاکنون این مجموعه را در بخش فیلم‌های زنده پذیرفته، اما برخی کارشناسان معتقدند باید دسته‌ای تازه برای آثاری که میان انیمیشن و سینمای زنده قرار دارند ایجاد شود.  

در نهایت، «آواتار» با ترکیب فناوری پیشرفته و بازیگری فیزیکی، مرزهای سنتی سینما را جابه‌جا کرده است؛ خواه آن را انیمیشن بدانیم یا سینمای زنده، این مجموعه نشان‌دهنده شکل‌گیری گونه‌ای تازه در هنر هفتم است.