جیمز کامرون چگونه پس از گذشت سه دهه از ساخت «آواتار» همچنان نگاه تازهاش را حفظ میکند؟
.jpg?w=1200&q=75)
جیمز کامرون، نویسنده، کارگردان و تدوینگر مجموعه (Avatar)، در گفتوگویی با پادکست Filmmaker Toolkit از چالش بزرگ کار روی پروژهای صحبت میکند که بیش از ۳۰ سال از عمرش را دربر گرفته است. او میگوید مهمترین مسئله این است که «همیشه از زاویه تماشاگر» به فیلم نگاه کند، حتی زمانی که سالهاست با هر فریم آن زندگی میکند.
کامرون توضیح میدهد که برای جلوگیری از عادتکردن چشم به ریتم صحنهها، از تکنیک «فلاپکردن تصویر» استفاده میکند؛ یعنی صحنه را بهصورت آینهای پخش میکند تا مغز نتواند حرکتها را از قبل پیشبینی کند. او میگوید: «وقتی صحنه را بارها دیدهاید، چشمتان چند فریم جلوتر میدود. اما تماشاگر این اطلاعات را ندارد. باید خودم را مجبور کنم دوباره مثل آنها ببینم.»
این روش را نخستینبار هنگام تدوین (Titanic) به کار گرفت و از آن زمان در تمام پروژهها، از جمله فیلم جدید (Avatar: Fire and Ash)، از آن استفاده میکند. او میگوید گاهی با این تکنیک متوجه میشود برخی صحنهها «اصلاً کار نمیکنند» و باید حذف یا بازنویسی شوند.
کامرون همچنین درباره روند تماشای نسخههای اولیه فیلم صحبت میکند:
اولین نمایش نسخه خام برای خودش «فاجعهبار» است و باعث میشود «بخواهید از کار دهید».
پس از شش ماه بازنویسی و تدوین، نسخه دوم را «هیجانانگیز» میبیند.
اما نمایش سوم دوباره او را ناامید میکند.
به گفته او، این چرخه «صعود و سقوط» تا پنج بار ادامه دارد تا در نهایت به نسخهای برسد که «دیگر از هیچ چیزش متنفر نباشد».
او میگوید در (Fire and Ash) بیش از ۳۰ دقیقه از فیلم حذف شده است؛ از جمله صحنههایی که زمانی ضروری به نظر میرسیدند اما در نسخه نهایی «تنها ریتم را کند میکردند». کامرون تأکید میکند که تماشاگران «هوشمندتر از چیزی هستند که فیلمساز تصور میکند» و اگر نکتهای را نمیفهمند، مشکل از فیلمساز است، نه مخاطب.