انتقاد یک رسانه از انتشار یک برنامه با مضمون حمله به مسعود فراستی: کی گفته شنیدن توهین معیار با جنبه بودن آدم‌هاست؟
در چند روز گذشته اولین قسمت از برنامه اینترنتی «رُس» در یوتیوب منتشر شد، برنامه‌ای که در آن شهاب عباسی مجری اصلی برنامه بود و فیرز کریمی (مربی سابق فوتبال)، محمدتقی فهیم (منتقد) و مجید افشاری (کمدین) او را همرای می‌کردند که رُس مهمان اصلی برنامه یعنی مسعود فراستی را بکشند!
واقعیت این است که اگرچه مسعود فراستی خود به نقدهای تندش معروف است و حتی بیشتر از اینکه یک منتقد سینمایی باشد به قول اصغر نعیمی (کاگردان) یک بلاگر است، اما آنچه در برنامه «رُس» رخ داد یک نوع بی احترامی و توهین هم به فراستی و هم به مخاطبان است.
مضحک است که برای عنوان برنامه در یوتیوب نوشته‌اند: «برنامه رُس ؛ جایی برای آدمای باجنبه | با حضور مسعود فراستی» و با این شعار به دنبال این هستند که بر زبان آوردن هر گفتاری را مشروعیت ببخشند و آنرا معیاری برای «با جنبه بودن» طرف مقابل بگذارند.
همین تک قسمت بار دیگر توجه را به سمت مسئله‌ای جدی در فضای رسانه‌ای امروز جلب می‌کند: تبدیل برنامه‌های گفت‌وگو محور به صحنه‌هایی برای تولید هیجان کوتاه‌مدت و محتوای وایرال؛ روندی که نه تنها کیفیت گفتگو را نازل می‌کند، بلکه به شکل‌گیری نوعی خشونت کلامی در بسته‌بندی سرگرمی منجر می‌شود.
شاید برخی هم کامنت نوشتند و یا گفتند: «آخیش دلم خنک شد، خوب حال فراستی رو گرفتن و ...» اما واقعیت این است که این برنامه از اساس فرق بین طنز و توهین را اشتباه گرفته است، حال توفیری ندارد که مهمان برنامه مسعود فراستی باشد یا هر شخص دیگری.
انتخاب مسعود فراستی - شخصیتی که چندین سال است همواره در مرکز تنش, نقد و واکنش قرار دارد - خود نشانه‌ای روشن از یک استراتژی آشناست: دعوت از مهمان جنجالی برای تضمین دیده‌شدن.
اما مسئله تنها انتخاب مهمان نیست. لحن میزبان، طراحی فضای شوخی‌های تند و حرکت آگاهانه به سمت مرزهای توهین، این تصور را تقویت می‌کند که هدف اصلی برنامه نه گفت‌وگو، بلکه خلق لحظه‌هایی کوتاه، شوک‌آور و قابل‌برش برای شبکه‌های اجتماعی بوده است.
تحلیل رفتار رسانه‌ای نشان می‌دهد که الگوریتم‌های پلتفرم‌هایی ماند اینستاگرام محتواهای احساسی، تند و برانگیزاننده را چند برابر بیشتر از گفت‌وگوهای آرام ترجیح می‌دهد. نتیجه آن است که بخشی از تولیدکنندگان، آگاهانه به سمت طنز تهاجمی و تنش کنترل‌نشده می‌روند؛ رویکردی که در رُس به‌وضوح مشاهده می‌شود.
این همان منطق «اقتصاد توجه» است: برای دیده‌شدن، باید احساسات را تحریک کرد. اما مشکل اصلی این است که به دلیل نداشتن سواد رسانه‌ای حرفه‌ای با چنین افتضاحی روبرو می‌شویم.
مسئله‌ای که در چنین برنامه‌هایی بیش از همه نمود دارد، نبود درک کافی از اصول پایه‌ی برنامه‌سازی حرفه‌ای است: احترام به مهمان، نه به معنای دفاع از او، بلکه به‌عنوان چارچوب گفتگو، طراحی لحن و فضا با هدف بازکردن بحث، نه بستن آن، مرزبندی میان طنز و تحقیر.
وقتی این اصول نادیده گرفته می‌شوند، خروجی آن چیزی شبیه رُس می‌شود: برنامه‌ای شلوغ، پرتنش، و وابسته به لحظات وایرال.
نویسنده: نهال موسوی
منبع: عصر ایران