فرانکنشتاین گیرمو دل تورو؛ بازآفرینی شاعرانه یا فاصله از رمان اصلی؟
.jpg?w=1200&q=75)
گیرمو دل تورو، کارگردان نامدار، نسخه‌ای تازه از «فرانکنشتاین» را در نتفلیکس منتشر کرده که به گفته خودش، بیش از آن‌که درباره علم باشد، درباره بخشش، درک و روح انسان است. او با حذف شخصیت‌هایی چون هنری کلروال و جاستین موریس و بازآفرینی شخصیت الیزابت، مسیر متفاوتی نسبت به رمان ۱۸۱۸ ماری شلی در پیش گرفته است.
*متن حاوی اسپویل*
در این فیلم، ویکتور فرانکنشتاین (با بازی اسکار آیزاک) گذشته‌ای تاریک دارد؛ پدری پزشک که او را آزار می‌دهد و مادری که قربانی آزمایش‌های علمی می‌شود. این تغییر، داستان را از غرور علمی به شرم و جبران سوق می‌دهد. شخصیت الیزابت (با بازی میا گاث) نیز از نامزد ویکتور به نامزد برادرش تبدیل شده و به‌جای زن منفعل رمان، دانشمندی مستقل و حامی موجود است.
دل تورو همچنین رابطه‌ای انسانی و همدلانه میان الیزابت و موجود خلق‌شده (با بازی جیکوب الوردی) ترسیم می‌کند؛ رابطه‌ای که در رمان هرگز شکل نمی‌گیرد. الیزابت در فیلم، تنها کسی است که به موجود محبت نشان می‌دهد و حتی جانش را برای محافظت از او فدا می‌کند.
با وجود این تغییرات، فیلم در برخی بخش‌ها به رمان وفادار مانده است؛ از جمله روایت چندلایه و حضور خانواده دلِیسی که به موجود حس تعلق و دوستی می‌بخشند. به گفته جولی کارلسون، استاد ادبیات دانشگاه UCSB، این نسخه بیش از دیگر اقتباس‌ها به ساختار و زبان رمان نزدیک است، هرچند نقد اجتماعی شلی درباره خشونت علیه زنان و طردشدگان در فیلم کمرنگ‌تر شده است.
در مجموع، «فرانکنشتاین» دل تورو نه یک بازسازی دقیق، بلکه تفسیری شاعرانه و انسانی از یکی از مهم‌ترین آثار ادبیات گوتیک است.