دو دنباله رسمی Fight Club که هرگز به سینما نرسیدند

«باشگاه مشت‌زنی» (Fight Club) چه در قالب رمان ۱۹۹۶ و چه فیلم ۱۹۹۹ یکی از تأثیرگذارترین آثار فرهنگی دهه پایانی قرن بیستم است؛ اثری که بسیاری از مخاطبان پیام هشدارآمیز آن درباره مردانگی سمی و نیهیلیسم را اشتباه برداشت کردند. با این حال، محبوبیت گسترده اثر باعث شد چاک پالانیک دو دنباله رسمی برای آن بنویسد: (Fight Club 2) و (Fight Club 3)؛ آثاری که برخلاف انتظار، در قالب کمیک‌بوک منتشر شدند.

(Fight Club 2) که در سال ۲۰۱۵ در قالب یک مجموعه ۱۰ قسمتی منتشر شد، ده سال پس از پایان داستان اصلی روایت می‌شود. در این نسخه، راوی که اکنون با نام‌های مختلفی زندگی می‌کند، تلاش دارد زندگی «عادی» با مارلا بسازد، اما تایلر دردن همچنان در ناخودآگاه او کمین کرده و آماده بازگشت است. طراحی جلدهای این مجموعه توسط دیوید مَک و طراحی داخلی توسط کامرون استوارت انجام شده است.

اما (Fight Club 3) پا را بسیار فراتر می‌گذارد. داستان چند سال بعد رخ می‌دهد؛ زمانی که مارلا باردار است و فرزند او قرار است «پسر تایلر» باشد، روایتی که پالانیک آن را به سمت عناصر شبه‌آخرالزمانی و حتی «ضد‌مسیح» سوق می‌دهد. بسیاری از طرفداران و منتقدان این دنباله را «فایت‌کلاب روی مواد روان‌گردان» توصیف کرده‌اند؛ اثری که از نظر لحن و منطق داستانی فاصله زیادی با رمان اصلی دارد.

به گفته نویسنده مقاله، این دو کمیک نشان می‌دهند که دیوید فینچر در اقتباس سینمایی (Fight Club) بهتر از خود پالانیک جوهره اثر را درک کرده بود. او معتقد است که پالانیک در دنباله‌ها خیلی زود از مسیر اصلی خارج می‌شود و همین موضوع باعث شده اقتباس سینمایی این کمیک‌ها «تقریباً غیرممکن» باشد. حتی اگر ساخت یک سریال استریمی برای (Fight Club 2) قابل تصور باشد، باز هم نیازمند بازنویسی گسترده و خلاقانه خواهد بود.

در نهایت، هرچند این دو دنباله رسمی هستند، اما به‌دلیل ساختار عجیب، روایت‌های افراطی و فاصله زیاد با فضای اثر اصلی، احتمال تبدیل‌شدنشان به فیلم تقریباً صفر است.