نقد سریال وحشی، قسمت اول از فصل دوم | روایتی جذاب از یک فروپاشی

اختصاصی سلام سینما - الهام کوهی: قسمت اول فصل دوم سریال «وحشی» در کنار اینکه به لحن فصل اول وفادار مانده اما تغییرات بزرگی نیز نسبت به فصل اول داشته است. فصل دوم سریال «وحشی» دیگر مانند فصل اول با  شوک یک اتفاق بزرگ شروع نمی‌شود بلکه پوسیدگی و فرسایش شخصیت داوود اشرف را به نمایش می‌گذارد که دیگر برخلاف فصل اول انتخابی ندارد و در برزخ گناه و بقا گیر کرده و از نظر روانی فلج شده و برای رهایی از زندان باید به جهان خشن تن دهد و آن را تحمل کند.

بیشتر بخوانید:

هر چه باید قبل از تماشای فصل دوم سریال «وحشی» به یاد داشته باشید

درباره کارنامه سریال‌سازی هومن سیدی/ «وحشی» اثری رو به جلو

هومن سیدی با وجود وقفه‌ای که بین دو فصل می‌افتد همچنان روایتی بدون گسست را از فروپاشی هویت داوود اشرف به نمایش می‌گذارد و خشونتی که ابتدا شوکه کننده بود را به تدریج قابل تحمل و عادی می‌سازد و بدون اغراق و شعارزدگی نشان می‌دهد که چگونه بعضی از موقعیت‌ها اجازه انسان ماندن را به آدم نمی‌دهد و جبر است که سرنوشت انسان را می‌سازد نه انتخاب.

امضای کارگردان

هومن سیدی با قاب‌های بسته و اریب، فضای خفه زندان و میله‌هایی که قاب را تنگ می‌کند، حرکت دوربین ناآرام و استفاده از لوکیشن‌های کوچک، سرد و بی‌روح با رنگ‌های تیره و بازی‌گیری بسیار کنترل شده و بدون اغراق و فضاسازی و تثبیت بحران و شرایط روانی شخصیت‌ها همچنان امضای خود را حفظ کرده و نوید یک فصل شسته رفته و جذاب دیگری را می‌دهد. بازی‌های خوب، تدوین، موسیقی کم، و صداهای محیطی که بر موسیقی متن پیشی می‌گیرد تا فشار روانی کاراکترها را انتقال دهد و ریتمی که برخلاف فصل قبل کندتر شده و به سمت سینمای روانشناختی می‌رود نشان می‌دهد که فصل دوم می‌تواند تماشایی‌تر از فصل اول باشد.

دست و پا زدن در منجلاب

هومن سیدی در قسمت اول از فصل دوم «وحشی» سکانسی طراحی کرده که بدون شعارزدگی نشان دهد که روح انسانی و اخلاقی داوود اشرف زنده است. پسر جوانی به دلیلی نامعلوم وارد سلول داوود اشرف می‌شود. سن و سال و تیپ و قیافه و رفتارهای او با زندانی‌های دیگر متمایز است. او دنبال یک گوشی برای زنگ زدن است و یکی از زندانی‌ها در ازای گوشی موبایل پیشنهاد بی‌شرمانه‌ای به او می‌دهد. دفاع داوود از آن پسر جوان و حمایتش از او مخاطب را یاد قسمت اول فصل اول می‌اندازد. او همچنان نسبت به اطرافیان خود و اتفاقی که برای آن‌ها می‌افتد بی‌تفاوت نیست و روح انسانی او در منجلاب خشونت و بی‌رحمی زنده است و دست و پا می‌زند. این سکانس تاکید دیگری است بر ایده اولیه فیلم که انسان‌ها آینه‌‎ای هستند از وضعیت جامعه و بیشتر از اینکه کنش‌هایشان سرنوشتشان را بسازد به واکنش تقلیل یافته‌اند.

سخن آخر

اولین قسمت فصل دوم «وحشی» نشان می‌دهد که هومن سیدی به لحن فصل اول وفادار است و فضا و شخصیت‌پردازی فصل اول را حفظ خواهد کرد اما باید شاهد آن باشیم که حادثه‌ها و شوک‌ها برخلاف فصل اول کمتر شده و تنش‌ها و پیامدهای ناشی از اتفاقات فصل اول، روایت فصل دوم را بسازد و به نظر می‎رسد سیدی در فصل دوم دیگر به دنبال گره‌افکنی‌های بیشتر نیست بلکه بیشتر وارد فاز روانکاوانه شخصیت‌ها می‌شود و فرسودگی و نحوه خو گرفتن آن‌ها به دنیای خشن پیرامون را به نمایش می‌گذارد.