چرا مرلین مونرو نقش Breakfast at Tiffany’s را رد کرد؟

فیلم «صبحانه در تیفانی» (Breakfast at Tiffany’s) محصول ۱۹۶۱ با بازی آدری هپبورن، یکی از نمادین‌ترین آثار تاریخ سینماست. اما در ابتدا، استودیو پارامونت و نویسنده رمان اصلی، ترومن کاپوتی، مرلین مونرو را برای ایفای نقش «هالی گلایتلی» در نظر داشتند. کاپوتی معتقد بود هپبورن بیش از حد «معصوم» به نظر می‌رسد و نمی‌تواند شخصیت زنی را که زندگی‌اش با همراهی مردان ثروتمند می‌گذرد، به‌درستی نمایش دهد.  

مونرو نیز در ابتدا علاقه‌مند به این نقش بود، اما مربی بازیگری‌اش، پائولا استراسبرگ، هشدار داد که این نقش ممکن است او را به‌عنوان «زن خیابانی» معرفی کند و به تصویر عمومی‌اش آسیب بزند. همین توصیه باعث شد مونرو از پذیرش نقش صرف‌نظر کند. در نتیجه، نقش به آدری هپبورن رسید و او با اجرای درخشانش، یکی از ماندگارترین شخصیت‌های سینمایی را خلق کرد.  

کاپوتی بعدها در مصاحبه‌ای در سال ۱۹۶۸ توضیح داد که هالی گلایتلی را «دقیقاً یک زن خیابانی» نمی‌دانسته، بلکه او را نمادی از زنانی معرفی کرد که با مردان ثروتمند معاشرت کرده و در ازای همراهی، هدایا یا پول دریافت می‌کنند. به گفته او، این زنان «نوعی گیشای آمریکایی» بودند که در نیویورک آن زمان فراوان دیده می‌شدند.  

هرچند هپبورن می‌دانست که کاپوتی در ابتدا او را برای این نقش نمی‌خواسته، اما هیچ‌گاه آشکارا ناراحتی نشان نداد. او بعدها بارها از تجربه بازی در این فیلم با احترام یاد کرد و رابطه دوستانه‌اش با هم‌بازی‌اش جورج پپارد تا پایان عمر ادامه یافت.  

تصمیم مونرو برای رد این نقش، یکی از نقاط عطف تاریخ سینما محسوب می‌شود؛ چرا که اگر او آن را می‌پذیرفت، شاید «صبحانه در تیفانی» هرگز به همان شکلی که امروز شناخته می‌شود، در حافظه جمعی جاودانه نمی‌شد.