یاسوجیرو ازو در ناحیه فوکاگاوا توکیو به دنیا آمد.او کارش را در زمان فیلم های صامت شروع کرد و در کارنامه اش 53 فیلم به عنوان کارگردان ثبت شده است و همه آنها به جز سه تا محصول همکاری او با استودیوی شوچیکوی ژاپن بودند. اوزو قبل از اینکه در دهه 30 به مفاهیم جدی بپردازد، تعدادی کمدی های کوتاه ساخته بود. ازدواج و خانواده و مسائل بین نسل ها جزو تم هایی هستند که اوزو به آنها علاقه زیادی دارد و در بیشتر فیلم هایش آنها را به تصویر کشیده است. در روایت هایش همیشه جای خلاهایی وجود دارد که خود مخاطب باید آنها را پر کند. در فیلم های اوزو همه قصه به تصویر کشیده نمی شود و خود مخاطب باید استنباطش را از داستان دخالت دهد. از نظر بصری به فضاهای خالی که در قاب هایش وجود دارد معروف است. یکی دیگر از ویژگی های بصری فیلم هایش این است که دوربین را به ندرت تکان می دهد.اوزو از آن دسته کارگردانانی بود که بعد از مرگش اعتبارش بیشتر هم شد. او را یکی از تاثیرگذارترین فیلم سازان جهان می دانند. در نوجوانی در مدرسه شبانه روزی تحصیل می کرد و غالبا از مدرسه فرار میکرد و به دیدن فیلم های آن دوره مانند فیلم صامت ایتالیایی "آخرین روزهای پوپمپی" می نشست. سال 1917 بعد از دیدن فیلم "تمدن" ریموند بی.وست و رجینالد بارکر تصمیم گرفت که فیلم ساز شود. بعد از مدرسه برای حضور در مدرسه اقتصاد و تربیت معلم امتحان داد اما در هر دو رد شد. دایی اش واسطه شد و اوزو را در کمپانی شوچیکو به عنوان دستیار فیلمبردار استخدام کردند. سال 1926توانست دستیار کارگردان شود. یکسال بعد از آن فرصتی پیدا کرد تا فیلمنامه ای را که نوشته بود به استودیو بدهد. همان سال استودیو به او فرصت داد تا اولین فیلمش "لبه پشیمانی" را بسازد. از اواخر دهه 40 بود که فیلم های اوزو حسابی مورد توجه قرار گرفتند. با ساختن "داستان توکیو" در سال 1953 در اوج کارنامه اش قرار گرفت.منتقدان و مورخان بزرگی مانند دیوید بوردول و پل شریدر از تحسین گران محتوا و زیبایی شناسی فیلم های اوزو بودند. در فیلم هایش نوع جدیدی از روایت را می توان دید، بخصوص در دهه آخر کارش و فیلم های ناطقی که ساخت. از افتخارات وی می توان به نامزد خرس طلای بهترین فیلم برلین برای "آخر تابستان"، برنده جایزه آسیا پاسفیک برای "آخر پاییز" اشاره کرد. ازو در سال ۱۹۶۳ یر اثر سرطان درگذشت. بر روی سنگ قبرش تنها کلمه «مو» ژاپنی به معنی خلاء نوشته شده است. ازو را تا زنده بود فقط در ژاپن می شناختند و پس از مرگش بود که سینمای ساده و شاعرانه او در جهان مشهور شد.