اسحاق (احمد) خانزادی خیلی پیش تر از آن که به عنوان متصدی امور صدا گذاری (میکس و سینکرون) و سپس صدابردار صحنه شناخته شود و جوایزی بگیرد،‌ در نوجوانی به استخدام عزیزالله کردوانی در استودیو «عصر طلایی» (1343) درآمد و جزو کارکنان فنی استودیو در فیلم های سه تا بزن بهادر (حسین مدنی، 1344) و مأمور دو جانبه (مهدی میر صمدزاده، 1345) دستیار امور چاپ و لابراتوار در فیلم های مرد ده میلیون تومانی (امین امینی، 1344) ده سایة خطرناک (امین امینی، 1345) و سه بمب آتشین (امین امینی، 1344) و دستیار محمد کامکار در عکاسی فیلم های گذشت بزرگ (ناصر ملک مطیعی، 1346) و عروس تهران (احمد نجیب زاده،‌1346) بود. هفت دختر برای هفت پسر (محمد متوسلانی، 1347) و سپس بهرام شیردل (امین امینی، 1347) جزو نخستین فیلم هایی هستند که نام اسحق خانزادی در عنوان بندی آن ها به عنوان صدا گذار ثبت است. خانزادی که صداگذاری را از سال 1345 در کنار روبیک منصوری آغاز کرده بود، این کار را از سال 1347 به طور مستقل ادامه داد. او پس از صداگذاری فیلم جمعة شیرین (1349) از بهرام ری پور، که کارگردان فیلم بود و در وزارت فرهنگ و هنر کار می کرد، خواست تا او را به دستگاهی دولتی معرفی کند که نتیجه اش استخدام او در سال 1350 در وزارت فرهنگ و هنر بود. خانزادی در آن جا در کنار انبوهی فیلم کوتاه و مستند و گزارشی و خبری (مثل آفتاب بر همه می تابد،‌ اعزام بزرگ، بال ملائک، تولد اول، دوباره می خوانم، نامه ای از خرمشهر، وانگه روان جهان گله کرد، هفتمین دورة بازی های آسیایی تهران یادگار، سوگ، گل های پر پر، زن دیروز- زن امروز و دوبی / مرواریدهای خلیج فارس، امور صداگذاری فیلم های یک اتفاق ساده (سهراب شهید ثالث، 1352) طبیعت بی جان (‌سهراب شهید ثالث،‌ 1354) ملکوت (خسرو هریتاش 1355) درامتداد شب (پرویز صیاد، 1356) و چریکة تارا (بهرام بیضایی، 1357) را انجام داد. خانزادی از سال 1365، که جشنواره ی فیلم فجر صداگذاری را وارد بخش مسابقه کرد، چند جایزه به دست آورد: جایزة ویژة هیئت داوران برای فیلم شیر سنگی (مسعود جعفری جوزانی، ‌1365)، سیمرغ بلورین بهترین صداگذاری برای فیلم «در مسیر تند باد» (مسعود جعفری جوزانی، 1367) و اعتراض (مسعود کیمیایی، 1378) . او گفته است: «واقعیت این است که ارزش و اعتبار این جوایز فقط برای شخص من نیست بلکه این بهایی است که به کار صداگذاری و در کل امورفنی داده می شود.» اسحق خانزادی از دهة 1370 که صدابرداری سر صحنه در سینمای ایران گسترش یافت، در این زمینه نیز فعالیت کرده و گاهی به او پیشنهاد بازیگری نیز داده شده است.