.jpg?w=728&q=75)
دانیال خیری خواه متولد ۱۴ دی ۱۳۶۷ در قزوین، بازیگر تئاتر و سینما است که به ساخت دابسمش در اینستاگرام معروف است.
دانیال خیری خواه از سال ۱۳۷۴ وقتی که تنها هفت‌ساله بود به نقاشی علاقه‌مند شد و تا ۱۵ سالگی به‌صورت جدی نقاشی را دنبال کرد، سپس در رشته ریاضی مشغول به تحصیل شد؛ اما در کنکور هنر شرکت کرد و در رشته گرافیک قبول شد. اما از ادامه تحصیل در گرافیک منصرف شد، تا اینکه دوباره در کنکور رشته مرمت بناهای باستانی دانشگاه همدان قبول شد بااین‌حال بعد از مدتی از این رشته نیز انصراف داد و سال ۱۳۸۸ برای ادامه تحصیل در رشته طراحی صنعتی به دانشگاه تبریز رفت.
قبل از دانشگاه به‌صورت خودآموخته ویولن می‌نواخت؛ اما سرانجام به این نتیجه رسید که باید به دنبال علاقه خویش یعنی بازیگری در تئاتر برود. به همین دلیل در چندین کارگاه آموزش بازیگری شرکت کرد و در دانشگاه نیز همراه هم‌کلاسی‌هایش انجمن تئاتر را راه‌اندازی کرد در دانشگاه تبریز نیز در چندین نمایش نقش‌آفرینی کرد.
خیری خواه از سال ۱۳۹۴ شروع به مطالعه و نگارش داستان کوتاه کرد و هم زمان برای گذران زندگی در یک کافه کار می‌کرد.
وی در نهایت تصمیم گرفت برای پیشرفت در تئاتر به تهران مهاجرت کند و در کنار تئاتر هم زمان برای امرارمعاش به‌عنوان ادیتور عکس مشغول به کار شد.
سال ۱۳۹۷ دانیال خیری خواه تصمیم گرفت همان ویدئوهای دابسمشی که با دوستانش می‌ساخت را با اجرایی متفاوت و حرفه‌ای‌تر برای انتشار در اینستاگرام بسازد. او برای این کار از لوسیانو لوسو هنرمند ایتالیایی الهام گرفت در این مسیر، هنرمندان و چهره‌هایی همچون سهیل مستجابیان و امیرمهدی ژوله از او حمایت کردند.
دانیال خیری خواه به همراه نوید محمدزاده، دایانا حبیبی و امیر آقایی در فیلم «شب، داخلی، دیوار» نقش‌آفرینی کرده است. این فیلم یک درام ایرانی به نویسندگی و کارگردانی وحید جلیلوند و تهیه‌کنندگی علی جلیلوند است.
«شب، داخلی، دیوار» برای رقابت اصلی در هفتاد و نهمین دوره جشنواره بین‌المللی فیلم ونیز انتخاب شد و وحید جلیلوند با این فیلم برای نخستین‌بار برای دریافت شیر طلایی، جایزه اصلی این جشنواره به رقابت پرداخت.
دانیال خیری خواه در فرش قرمز هفتاد و نهمین جشنواره دوسالانه فیلم ونیز همراه عوامل «شب، داخلی، دیوار» حضور داشت.
دانیال خیری خواه درباره دابسمش‌هایش می‌گوید: «از همان دوران دانشجویی مدام تمریناتی جلوی آیینه داشتم و همیشه دوست داشتم روی اعضای صورتم تسلط داشته باشم. یادم است که جمله‌ای شنیده بودم که می‌گفت این صورت خیلی ماهیچه دارد و می‌شود از همه آنها استفاده کرد و همه را به حرکت درآورد و با آنها چیزهایی را تداعی کرد. برای همین تصمیم گرفتم این ویژگی را به شکلی در دابسمش بیاورم و یک موزیکی طراحی و اجرا کنم.»
او درباره تأثیر خودش از لوسیانو روسو می‌گوید: «کارهای لوسیانو روسو را دیده بودم و خیلی هم دوست داشتم؛ اما اتفاقی که افتاده این است که در کامنت‌ها به من می‌گویند تو داری سعی می‌کنی شکل او شوی؛ ولی اصلاً این‌طور نیست. من حس می‌کنم اگر سبک وجود داشته باشد تفاوت دارد با تکرار. خود تکرار با کپی تفاوت دارد و همه اینها با کاور تفاوت دارد و هرکدام تعاریف خودشان را دارند. برایم جالب شد که چرا این مقایسه به این شدت وجود دارد. به این فکر می‌کردم که یک جمله‌ای از رامبد جوان یادم آمد که در برنامة دورهمی می‌گفت، نقل‌قول مستقیمش یادم نیست؛ اما مضمونش این بود که مردم دوست دارند جانب‌دار باشند. مقایسه هر چیز با خودش سخت است؛ بنابراین آدم‌ها سعی می‌کنند دو چیز را با هم مقایسه کنند. تا بالاخره طرف‌دار یکی از آنها باشند. شاید سخت باشد مقایسه استقلال با خودش یا پرسپولیس با خودش همین استقلال پرسپولیس را با هم مقایسه می‌کنند تا احساس تعلق داشته باشند به یکی از آنها.»
