پارک چان ووک (Park Chan-wook) منتقد سابق سینما، فیلم‌نامه‌نویس، کارگردان و تهیه‌کننده در روز ۲۳ اوت ۱۹۶۳ در سئول کره جنوبی به دنیا آمده است.
شهرت پارک چان ووک، در درجه اول، به خاطر بازی در چند فیلم است: «منطقه امنیتی مشترک» (2000)، «عطش» (2009)، «کنیز» (2016)، «تصمیم به رفتن» (2022) سه‌گانه «انتقام» و «لیدی انتقام» (2005)؛
و در درجه دوم، به خاطر فیلم‌های انگلیسی‌زبانش است: استوکر (2013) و مینی‌سریال «دختر طبل‌زن کوچک» (2018).
شهرت فیلم‌های او به علت نوع فیلمبرداری و قاب‌بندی، طنز سیاه و موضوعات اغلب بی‌رحمانه‌شان بوده است.
نام پدرش پارک دان سئو و نام مادرش شیم سانگ گو است. پارک از کودکی با خانواده‌اش بزرگ شد. برادرش پارک چان کیونگ نیز کارگردان بود. او در یک خانواده کاتولیک مذهبی بزرگ شد.
پارک چان در دانشگاه سوگانگ در رشته فلسفه تحصیل کرد. او در این دانشگاه به علت ناامیدی از مواضع دپارتمان و به دنبالش پیشنهادهای ناچیز در زیبایی‌شناسی، خودش مستقلاً یک باشگاه سینمایی به نام
«جامعه فیلم سوگانگ» تأسیس کرد و شماری مقاله درباره سینمای معاصر منتشر کرد.
نام همسر یا دوست‌دختر پارک چان ووک، کیم یون هی، و نام دخترش سئو وو است.
پارک چان با این‌که در یک خانواده‌ی کاتولیکبزرگ شد، خودش یک خداناباور است. گرایش سیاسی‌اش چپ است و در همین راستا بارها در رقابت‌های سیاسی از حزب دمکراتیک کارگر حمایت کرده است.
او همچنین یکی از اعضای جانشین آن، حزب مترقی جدید بود. او در کشور خودش کره جنوبی نیز از نامزد حزب عدالت سیم سانگدر انتخابات ریاست جمهوری کره جنوبی در سال 2017 حمایت کرد.
پارک در آغاز تصمیم گرفته بود یک منتقد هنری شود اما با دیدن فیلم «سرگیجه» عزمش جزم شد که به فیلم‌سازی بپردازد. پس از فارغ التحصیلی، مقالاتی درباره فیلم نوشت و خیلی زود دستیار کارگردان
فیلم‌هایی مانند (Kkamdong) به کارگردانی یو یان جین و «نقاشی آبرنگ در یک روز بارانی» به کارگردانی کواک جی یانگ شد.
پارک چان در سال ۱۹۹۲ نخستین کارگردانی‌اش را با فیلم «ماه... رؤیای خورشید است» (The Moon Is... the Sun's Dream) تجربه کرد. نویسنده‌ی این فیلم نیز خودش بود.
از فیلم اول پارک چان استقبال نشد و او برای تأمین معاش، بیش‌تر به نقد می‌پرداخت. پنج سال به همین شیوه گذشت و بالاخره در سال ۱۹۹۷ مشتاق شد که دومین فیلمش را نیز بسازد: فیلم «سه نفر» (Trio)
اما این فیلم نیز مورد استقبال واقع نشد و او همچنان اغلب به حرفه‌ی نقد سینما پرداخت.
در سال ۲۰۰۰ پارک بعد از نوشتن فیلم‌نامه‌ی «آنارشیست‌ها» (Anarchists) که کارگردانش یو یانگ-سیک بود، فیلم کره‌ای سومش را به نام «منطقه امنیتی مشترک» (Joint Security Area)
کارگردانی کرد و بازخورد فیلم در جامعه، خیلی خوب و موفقیت‌آمیز بود؛ تا جایی که حتی از فیلم «شیری» به عنوان پربیننده‌ترین فیلمی که در آن زمان در کره جنوبی ساخته شد، پیشی گرفت.
دو سال بعد در سال ۲۰۰۲ بعد از نوشتن فیلم‌نامه‌ی «یک مثلث عشقی عجیب و غریب» (A Bizarre Love Triangle) اقدام به کارگردانی فیلم جنایی و درام «همدردی با آقای انتقام» (Sympathy for
Mr. Vengeance) کرد. این نخستین حلقه از سه‌گانه مشهور و پُر سروصدای پارک است که با «پیرپسر» (۲۰۰۳) و «خانم انتقام» (۲۰۰۵) تکمیل می‌شود.
در سال ۲۰۰۳ به خاطر کارگردانی فیلم کره‌ای معمایی مهیج ، روانشناسی و در سبک جدید «اولدبوی» (Oldboy) که با عناوین «همکلاسی قدیمی»، «رفیق قدیمی» و «پیرپسر» نیز شناخته می‌شود، برنده
دو جایزه‌ی «نخل طلا» و «جایزه بزرگ» فیلم کن شد.
از سال 2004 پارک چان مالک کمپانی فیلم‌سازی موهو فیلم بوده است. این شرکت در تولید فیلم‌های «برف‌شکن» (۲۰۱۳) و کنیز (۲۰۱۶) مشارکت داشته است.
در سال ۲۰۰۵ پس از نوشتن فیلم‌نامه‌ی «پسر به بهشت رفت» (Boy Goes to Heaven) به کارگردانی ششمین فیلمش پرداخت و دومین قسمت از سه‌گانه‌ی «انتقام» را به نام «بانوی انتقام» ساخت.
در سال ۲۰۰۶ فیلم کمدی کره‌ای «من یک سایبورگ هستم، ولی مشکلی نیست» (I'm a Cyborg, But That's OK) را کارگردانی کرد. این فیلم در سال ۲۰۰۷ برنده جایزه «آلفرد بائر» از جشنواره
بین‌المللی فیلم برلین شد.
در سال ۲۰۰۸ فقط به نویسنگی و تهیه‌کنندگی فیلم کره‌ای «له کردن و سرخ شدن» (Crush and Blush) پرداخت و به خاطر آن نامزد نخل طلا و برنده جایزه هیئت داوران در جشنواره فیلم کن شد.
در سال ۲۰۱۱ پارک اعلان کرد فیلم کوتاه ترسناک و فانتزی جدیدش به نام «ماهیگیری در شب» (Paranmanjang/ Night Fishing) به طور کامل با آیفون فیلمبرداری شده است. این فیلم با برادر
کوچکتر پارک، پارک چان-کیونگ، که هیچ تجربه کارگردانی قبلی نداشت، کارگردانی شد و در جشنواره فیلم برلین نامزد فیلم کوتاه برلیناله شد و خرس طلایی بهترین فیلم کوتاه را دریافت کرد.
در سال 2013 پارک نخستین فیلم انگلیسی‌زبانش «استوکر» (Stoker) را که محصول بریتانیا و آمریکا بود کارگردانی کرد.
در همین سال فیلم علمی-تخیلی اکشن «برف‌شکن» (Snowpiercer) را به کارگردانی بونگ جون-هو تهیه کرد.
در سال 2014 پارک فیلم کوتاهی را به سفارش برند لوکس شرکت طراحی و تولید لباس مردانه‌ی ارمنجیلدو زنیا (Ermenegildo Zegna) کارگردانی کرد که توسط خودش و آیاکو فوجیتانی و چانگ
چانگ هون و مایکل وروی با همکاری کلینت منسل نوشته شده بود.
در سپتامبر 2014 اعلام شد که پارک قرار است از فینگرسمیت، یک رمان جنایی تاریخی اثر سارا واترز اقتباس کند. این فیلم در میانه‌ی سال 2015 تولیدش آغاز شد و در 31 اکتبر 2015 پایان یافت و
سرانجام نامش «کنیز» یا «ندیمه» (The Handmaiden) شد. فیلم در جشنواره کن در سال ۲۰۱۶ نامزد دریافت دو جایزه نخل طلا و نخل کوئیر، و نیز برنده بفتا در رشته بهترین فیلم غیر انگلیسی‌زبان
شد.
همچنین در همین سال فیلم‌نامه‌ی درام «حقیقت پنهان» (The Truth Beneath) را نوشت.
در سال ۲۰۱۸ کارگردانی و تهیه‌کنندگی اجرایی یک سریال تلویزیونی درام بریتانیایی به نام «دخترک درامر» (The Little Drummer Girl) را بر عهده گرفت که بر پایه رمان به همین نام نوشته جان لوکاره بود.
در سال ۲۰۲۰ تهیه‌کننده‌ي اجرایی سریال تلویزیونی درام هیجان انگیز علمی تخیلی«برف‌شکن» (snowpiercer) شد. در این سریال بدون در نظر گرفتن رخدادهای نسخه‌ی فیلمی‌اش، قصه و شخصیت‌ها از نو آفریده می‌شود.
در سال ۲۰۲۲ فیلم معمایی کره‌ای «تصمیم به رفتن» (Decision to Leave) را کارگردانی، تهیه‌کنندگی اجرایی و نویسندگی کرده است. این فیلم برای رقابت در نخل طلای جشنواره فیلم کن 2022 انتخاب شد و پارک چان برنده بهترین کارگردانی شد.
ـ کوئنتین تارانتینو کارگردان آمریکایی، یکی از طرفداران مشهور پارک است. او به عنوان داور اصلی جشنواره فیلم کن در سال 2004 شخصاً برای دریافت نخل طلای برای «اولدبوی» تلاش کرد اما این
جایزه سرانجام به فیلم «فارنهایت 9/11» رسید. تارانتینو فیلم «منطقه امنیتی مشترک» پارک را نیز یکی از «بیست فیلم برتر ساخته شده از سال 1992» می‌داند.
ـ پارک در مصاحبه‌ای با هالیوود ریپورتر در ماه مه 2004 گفت که سوفوکل، شکسپیر، کافکا، داستایوفسکی، بالزاک و کرت ونه گات، آثاری هستند که تأثیرات زیادی بر حرفه‌اش گذاشته‌اند.
ـ اگرچه پارک انگلیسی صحبت می‌کند اما در صحنه فیلمبرداری فیلم استوکر (که اولین کارگردانی‌اش برای یک فیلم انگلیسی‌زبان بود) از مترجم استفاده می‌کرد.
۲۰۰۴: نامزدی جایزه نخل طلا در جشنواره فیلم کن، برای «اولدبوی»
۲۰۰۴: برنده جایزه بزرگ هیئت داوران در جشنواره فیلم کن، برای «اولدبوی»
۲۰۰۹: نامزدی جایزه نخل طلا در جشنواره فیلم کن، برای «عطش»
۲۰۰۹: برنده جایزه هیئت داوران در جشنواره فیلم کن، برای «عطش»
۲۰۱۶: نامزدی جایزه کوئیر در جشنواره فیلم کن، برای «کنیز»
۲۰۱۶: نامزدی جایزه نخل طلایی در جشنواره فیلم کن، برای «کنیز»
۲۰۱۸: برنده بفتا در رشته بهترین فیلم غیر انگلیسی‌زبان، برای «کنیز»
۲۰۲۲: نامزدی جایزه نخل طلایی در جشنواره فیلم کن، برای «تصمیم برای رفتن»
۲۰۲۲: برنده بهترین کارگردان در جشنواره فیلم کن برای «تصمیم برای رفتن»
