ریونوسوکه آکوتاگاوا نویسنده داستان کوتاه ژاپنی بود که در عصر تایشو ژاپن فعالیت می نمود. از او به عنوان پدر داستان کوتاه ژاپن نام برده می شود. و در سن سی پنج سالگی به دلیل مصرف بیش از حد باربیتال (با نام تجاری ورونال) خودکشی کرد. در ژاپن همه ساله جایزه ای ادبی به نام جایزه آکوتاگاوا اهدا می شود که برگفته از نام اوست. در سال ۱۹۱۴ آکوتاگاوا به همراه دوست دوران دبیرستانش، مجله ای ادبی به چاپ رساندند که در آن آثاری از ویلیام باتلر ییتس و آناتول فرانس و نیز آثار خودشان به چاپ می رسید. نخستین اثری که از او چاپ شد داستان راشومون در مجله ای ادبی بود. تا زمان مرگ او در سی وپنج سالگی بیش از یکصد داستان کوتاه از او به چاپ رسیده بود.ماه های ژانویه و فوریه سال ۱۹۲۶ را در محل توانبخشی منطقه یوگاوارا گذراند. بیماری بیخوابی امانش رابریده بود و ترس دیوانه شدن به شدت رنجش می داد. در آخرین سال زندگی اش چندین علامت اختلال روانی در او ظاهر شد. از این علائم می توان به اختلال و توهم در قوه شنوایی و افکار مالیخولیایی اشاره کرد. هنوز تا پایان سال زمان بسیاری مانده بود که به فکر خودکشی افتاد. امّا عملاً تابستان سال بعد بود که به زندگی اش پایان اد. در اواخر ماه مه سال ۱۹۲۷ تعادل روانی دوستش کوجی اونو به هم خورد و مدتی بعد آکوتاگاوا این به هم خوردن تعادل روانی دوستش را در داستانی غیرمتعارف به توصیف درآورد. از او یادداشتی متعلّق به ماه آوریل همان سال به جا مانده است:ادامهٔ زندگی با چنین ادراکاتی، شکنجهٔ توصیف ناپذیری است. آیا کسی پیدا نمی شود که بی سروصدا گلوی مرا در خواب بفشارد؟او سرانجام در ساعات اولیهٔ بامداد بیست و چهارم ژوئیه خودکشی کرد. وقتی زنش در حدود ساعت شش صبح بیدار شد ریونوسوکه را مرده یافت چون قرص های سیانور پتاسیم را به مقدار کشنده خورده بود. در یکی از چند نامه ای که از او به جا مانده دلیل خودکشی خود را «نگرانی و رنج سربسته و مبهم از آینده» اعلام می کند.احتمالاً او مبتلا به شیزوفرنی بود و با آگاهی از تغییرات درونی دست به این عمل زده است.