ترجمه اختصاصی سلام سینما

برخی منتقدان به اشتباه این فیلم را بازسازی نسخه ی قدیمی والت دیزنی با بازی «جولی اندروز» می دانند اما این فیلم هیچ ربطی به آن ندارد. این فیلم در واقع قسمتی از یک دنباله ی سینمایی است و یک محصول سرگرم کننده ی گزیرگرایانه ی بی آزار است. محصولاتی از این دست و با موضوع مشترک زیاد ساخته شده اند اما فرق «بازگشت مری پاپینز» با آنها این است که استعداد های برجسته ای در آن حضور دارند. نقاط قوت این فیلم ، جذابیت ، کارگردانی ، موسیقی فیلم و حتی نقش آفرینی های درخشان در حد و اندازه ی نسخه ی اصلی هستند و کسی که مسئول همه ی اینهاست ، مردی به نام «راب مارشال» است.

داستان یک پرستار کودک که می تواند پرواز کند و چتری جادویی دارد که مانند یک بادبادک کار می کند ، هیچوقت موضوع مورد علاقه من نبوده اما مارشال که آثاری مانند «شیکاگو» و «در میان جنگل» را به پرده های سینما هدیه داده است ، به خوبی از پس حفظ حس معصومیت و ماجراجویی کودکانه ی موجود در این قصه برآمده است.

دهه ها گذشته و «خانواده بنکس» تغییراتی زیادی به خود دیده است. پدر و مادر خانواده فوت کرده اند و علی القائده «مایکل» و «جین» ، کودکانی که توسط «مری پاپینز» بزرگ شده اند ، اکنون انسان های بالغ هستند که در افسردگی شدید بسر می برند. نقش «جین» را «امیلی مورتیمر» و در بعضی سکانس ها «کارین داتریس»(بازیگر فیلم اصلی) بازی می کنند. «مایکل»(بن ویشاو) نیز اکنون بزرگ شده و در خانه ی پدرش با سه فرزندش در حالی زندگی کردن است. همسر مایکل به تازگی فوت کرده و این موضوع کل خانواده را دچار افسردگی کرده است.

پر واضح است که اکنون زمانی است که «مری پاپینز»(امیلی بلانت) از بالای ابرها بیاید و همه چیز را به روال قبل برگرداند. جولی اندروز که به نظر من به عنوان این پرستار جادویی کمی خشک و خسته کننده بود ، جای خود را به امیلی بلانت داده است. قسط های بانک مایکل عقب افتاده است و نمی تواند سهم الارث خودش که پدرش سالها پیش به او بخشیده را پیدا کند. خانه ی آنها در آستانه ی تصرف توسط دولت است. مری پاپینز می بایست همه ی آنها را نجات دهد اما برای این کار تنها 5 روز زمان دارد.

این فیلم پر است از چیزهای لذت بخش و غیرقابل انتظار که شایسته ی تحسین است. مخصوصا حضور افتخاری «دیک ون دایک» 93 ساله به عنوان «آقای داوس جونیور» که پسر مسن «آقای داوس سینیور» است. مدیر بانکی که در نسخه ی اصلی فیلم نیز بازی کرده بود. و همچنین پایان بندی موزیکال فیلم که با آهنگی از «آنجلا لانزبری» و صدها بالون رنگارنگ که شخصیت ها را بر فراز لندن به پرواز در می آورد. این را می توان نتیجه ی خیال پردازی غنی و درک بالای موسیقیایی راب مارشال دانست. «بازگشت مری پاپینز» آنقدر سبک و واهی است که راهی بجز سقوط ندارد.

منبع : Observer

مترجم : وحید فیض خواه