ویلارد کارول اسمیت دوم(Will Smith)، بازیگر و خواننده‌ی هیپ‌هاپ و صداپیشه و تهیه‌کننده‌ی آمریکایی، با نام هنری The Fresh Prince در روز ۲۵ سپتامبر ۱۹۶۸ در وینفیلد واقع در غرب فیلادلفیا از ایالت پنسیلوانیا متولد شد.
فیلم‌های اسمیت از سال 2021 به بعد بیش از ۳/۹ میلیارد دلار در باکس آفیسِ جهانی فروش داشته است و در این زمینه چندین رکورد آمریکایی و جهانی داشته است.
ویل اسمیت پسر ارشد یک خانواده‌ی شش نفره بود. او یک خواهر بزرگتر به نام پاملا و دو خواهر و برادر کوچکتر، دوقلوهای هری و الن دارد.
مادرش کارولین برایت مدیر هیئت مدیره مدرسه‌ی فیلادلفیا، و پدرش ویلارد کارول اسمیت مهندسِ refrigeration و کهنه‌سرباز نیروی هوایی ایالات متحده و نیز صاحب یک شرکت تبرید بود.
پدرش، مهربان اما سخت‌گیر بود و بچه‌ها رابه کوه می‌برد تا نشان بدهد آموزش و تعلیم، به کلاس درسِ تئوریک ختم نمی‌شود. اسمیت در خانواده‌ای بزرگ شد که پاپتیست (شاخه‌ای از مسیحیت = تعمیدیون) بودند. در همین راستا بود که خانواده، نیایش با خدا را بدون واسطه انجام می‌دادند و مخالف استعمال تنباکو و الکل بودند.
پدر، یک تاجر خودبسنده و مستقل بود و در سوپرمارکت‌ها به عنوان یک مهندس کار می‌کرد و خانواده را به خوبی تامین مالی می‌کرد و چهره‌ای ثابت و استوار و مثبت در زندگیِ اسمیت داشت.
مادرش چون شخصیتی فرهنگی داشت و دغدغه‌ی تربیت فرهنگی را داشت و از دانشگاه کارنگی ملون فارغ التحصیل شده بود، اسمیت را به یک مدرسه‌ی خصوصی کاتولیک به نام بانوی لوردز فرستاد که بهترین مدرسه‌ی محله بود اما برخی از کشیش‌ها و راهبه‌های آن‌جا گویی نژادپرست بودند و اسمیت از این نظر، کمی مشکل داشت.
در سنین نوجوانی به دبیرستان دولتی Overbrook High در فیلادلفیا رفت. معلمانش در آن‌جا به او لقب «شاهزاده جذاب» (Prince Charming) دادند چرا که او را بسیار جذاب می‌دانستند.
ویل اسمیت در ریاضیات نمرات خیلی خوبی کسب کرد و به همین علت در برنامه‌ی پیش‌ْمهندسیِ معتبر موسسه فن‌آوری ماساچوست (MIT) به عنوان بورسیه‌ی تحصیلی پذیرفته شد. اما گویی سرنوشت مسیر دیگری را برای شاهزاده تعیین کرده بود.
ذهن و ضمیر و حال و هوای اسمیت، به سمت و سوی موسیقی و سبک هیپ‌هاپ بود.
ویل اسمیت در همین ایام بود که پدر و مادرش وقتی که او 13 ساله بود از هم جدا شدند اما بنا بر ملاحظاتی تا حدود سال 2000 طلاق رسمی نگرفتند.
ویل اسمیت در سال 1992 با شری زامپینو ازدواج کرد. او در همان زمان درباره همسرش گفته بود:
«او به من اجازه داد تا در نهایت، فشارهای عاطفی را که مثل یک احمق آن‌ها را به اطراف می‌کشیدم زمین بگذارم. او از نظر جسمی، عاطفی و فکری در سطحی بالاتر از من قرار دارد.»
زندگی اسمیت عالی به نظر می رسید. او یک خواننده‌ی مشهور هیپ‌هاپ، ستاره تلویزیونی، شوهر، پدر و یک ستاره در حال شکوفایی سینما بود اما ازدواج موفقش کم‌کم به قسمت پیچ‌های تنگ و باریک جاده‌ی زندگی رسید.
همسرش خیلی زود تقاضای طلاق کرد و در سال 1995 نهایی شد. هر دوی آن‌ها حق حضانت پسرشان تِری را داشتند. اسمیت ویران شده بود اما با تلاشی فراوان و اراده‌ای محکم به فعالیت‌های هنری‌اش ادامه داد.
ویل اسمیت وقتی که می‌خواست از جادا پینکت برای بازی در سریال The Fresh Prince of Bel Air تست بازیگری بگیرد (که البته جادا نتوانست در این فیلم نقشی بر عهده بگیرد)، با او آشنا شد اما گذر از آشنایی اولیه و عشق، سال‌ها طول کشید. در طول سال‌ها و به تدریج، هر دو، دیگری را هم‌روح خود می‌دانستند.
اسمیت به آبنوس (ماهنامه آمریکایی آفریقایی‌تبار مستقر در شیکاگو) گفت:
«جادا اولین کسی است که واقعا با او بوده‌ام. البته می‌پذیرم که همیشه عالی نخواهد بود اما اشکالی ندارد.»
این دو زوج عاشق در 31 دسامبر 1997 ازدواج کردند. آن‌ها دو فرزند دارند: یک پسر به نام جِیْدن (متولد ۱۹۹۸) و یک دختر به نام ویلو کامیل رینگ اسمیت (متولد ۲۰۰۰). جیدن، هم‌بازی پدر در فیلم «در جستجوی خوشبختی» و فیلم «پس از زمین» بود. و دخترش ویلو نیز در نقش دخترش در فیلم «من افسانه هستم» ظاهر شد.
فرزند پسر دیگرش تِری (که از همسر قبلی‌اش است) نیز در موزیک ویدیوی پدرش برای تک آهنگ Just the Two of Us در سال 1998 ظاهر شد. او همچنین در دو قسمت از فیلم کمدی «همه ما» بازی کرد و در نمایش «اپرا وینفری و دیوید بلین: واقعی یا جادوی تلویزیون ویژه» نیز ظاهر شد.
ویل اسمیت درباره خصوصیات هنری جیدن و ویلو می‌گوید:
«جیدن مثل جانی‌دپ است و فقط می‌خواهد کار خوب ارائه دهد و چندان به دنبال پول و شهرت و دیده‌شدن نیست. او بازیگری را دوست دارد. اما ویلو این‌گونه نیست. او بیشتر تمایل دارد در تلویزیون بازی کند.»
اسمیت و همسرش جادا رفتارهای غیر متعارفی را در مورد تک‌همسری خود بیان کرده‌اند و به شوخی تعهد خود را «ازدواج بد برای زندگی» نامیده‌اند. هر دو نیز اعتراف کرده‌اند که روابط خارج از ازدواج داشته‌اند و به آزادی برای دنبال کردن آن‌ها اعتقاد دارند.
اسمیت گفت که می‌خواهد با بازیگر زن هلی بری و بالرین میستی کوپلند رابطه‌ای چندشکله داشته باشد اما در نهایت، از طریق درمان و درمانگری، این ایده را رها کرد.
در سال 2018 اسمیت تولد 50 سالگی خود را با اجرای یک پرش بانجی از یک هلیکوپتر در گراند کانیون جشن گرفت. لویدز لندن، او را در این پرش، به مبلغ 200 میلیون دلار بیمه کرد که البته برای موسسه خیریه‌ی Global Citizen جمع‌آوری شد.
ویل اسمیت دوازده ساله بود که با جفری تاونز (دی‌جی جازی‌جف)، دوست دوران کودکی‌اش در مهمانی یکی از دوستانش در حال اجرای یک برنامه، آشنا شد. آن‌ها تصمیم گرفتند طرح دوستی و همکاری بریزند.
اسمیت نیز یکی از دوستانش به نام کلارنس هولمز را به جمع دو نفره‌شان دعوت کرد و یک گروه سه نفره تشکیل دادند و با اسم و عنوان DJ Jazzy Jeff and the Fresh Prince شروع به فعالیت کردند.
این گروه سه نفره، که در سراسر منطقه فیلادلفیا مشهور بودند، در بقیه کشور نیز مورد توجه و تقاضا بودند و کارشان به قدری بالا گرفت که پول و ثروت به جیبشان سرازیر شد و اسمیت توانست پدر و مادر را متقاعد کند که نیازی به ادامه‌ی تحصیلات نیست. اسمیت، در واقع، قبل از 20 سالگی یک میلیون دلار درآمد داشت!
این گروه اولین جایزه گرمی را برای بهترین اجرای رپ در سال 1989 برای آهنگِParents Just Don't Understand دریافت کرد. و همچنین در سال ۱۹۹۱ موفق‌ترین تک آهنگشانSummertime بود که دومین جایزه گرمی را برای گروه به ارمغان آورد و در رتبه 4 بیلبورد Hot 100 قرار گرفت.
برخی از مدیران هالیوود کم‌کم متوجه توانایی ویل اسمیت در جذب مخاطب شده بودند. در آغاز در سال 1990 بعد از شرکت در چند تست بازیگری و رفت و آمد‌ها و ملاقات‌ها و... کم‌کم راه اسمیت به سینما گشوده شد.
قصه از این قرار بود که اسمیت در حدود سال‌های 1988 و 1989 آزادانه و غیر محتاطانه پول خرج می‌کرد و مالیات بر درآمد خود را نیز کمتر پرداخت می‌کرد تا جایی که سرویس درآمد داخلی، یک بدهی مالیاتی ۸/۲ میلیون دلاری علیه اسمیت ارزیابی کرد و در نتیجه، بسیاری از دارایی‌هایش را گرفت. این‌گونه بود که اسمیت، کم‌کم، درآمدش کم شد و وضعیت مالی‌اش تضعیف شد؛ تا جایی که در سال 1990 با مشکلات مالیِ جدی مواجه بود.
ویل اسمیت در سال ۱۹۹۰ در سن ۲۲ سالگی وقتی که در فعالیت موسیقی شهرت یافته بود، در یک قسمت از سریال Afterschool Special در اپیزود The Perfect Date در نقش هاوکر بازی کرد.
او البته در یک برنامه‌ی تلویزیونیِ ویژه‌ی «روز زمین» (The Earth Day Special) که درباره روز زمین بود و در ۲۲ آوریل ۱۹۹۰ از شرکت پخش رسانه‌ای آمریکا پخش شد، به عنوان هنرمند موسیقی حضور یافت.
در همین ایام بود که شبکه‌ی تلویزیونی NBC سراغش آمد و با او قراردادی امضا کرد که در سریال کمدی «شاهزاده با نشاطِ بِل اِیْر» (The Prince Prince of Bel-Air) ساخته‌ی مشترک اندی و سوزان بوروویتز، در نقش ویل اسمیت به عنوان یک خواننده ظاهر شود.
ویل اسمیت با این بازی و نمایش موفقیت‌آمیز بود که بازیگری حرفهای را آغاز کرد. سریال، در واقع، بر اساس شخصیت واقعی اسمیت ساخته شد.
این سریال به مدت شش فصل موفق از NBC پخش شد و به درخواست خود اسمیت پایان یافت. اسمیت به عنوان تهیه‌کننده‌ی اجرایی نیز برای فصل آخر در خدمت سریال بود.
سریال، داستان یک مرد جوان فقیر (ویل اسمیت) اما بسیار باهوش است که در خیابان‌های فیلادلفیا برای خودش می‌پلکد و مادرش او را نزد خاله و دایی و بچه‌هایشان در عمارت بل ایر می‌فرستد و... اسمیت برای این نقش، در سال‌های ۱۹۹۳ و ۱۹۹۴ نامزد جایزه گلدن‌گلوب در رشته بهترین بازیگر زن در سریال کمدی شد.
ویل اسمیت درسال ۱۹۹۱ در فیلمِ ویژه‌ی تلویزیونیِ لایوِ اکشن و انیمیشینی Rockin' Through the Decades صداپیشگی کرد.
ویل اسمیت در سال ۱۹۹۲ با بازی در نقش مکمل فیلم «جایی که روز تو را می‌برد» (the Day Takes You) برای اولین بار وارد سینما شد.
این نقش و فیلم، تا حدی هم توانستند تشویق منتقدان را به دست بیاورند اما کمتر دیده شدند. لذا او تصمیم گرفت در کارنامه‌‌ی بازیگری‌اش تجدید نظر کند. او فهمید که برای ماندگار بودن باید در فیلم‌های پرفروش بازی کند.
در سال ۱۹۹۳ برای اولین بار در نقش اصلی یک فیلم کمدی ظاهر شد و در نسخه‌ی سینمایی نمایشنامه‌ی موفق جان گوار «شش درجه جدایی» (Six Degrees of Separation) با همان اسم و عنوان، به کارگردانی فرد شپیسی حضور یافت.
در همین سال در فیلم کمدی «ساخت آمریکا» (Made in America) به کارگردانی ریچارد بنجامین در نقش کیک والترز نیز ظاهر شد.
دو سال بعد، در سال ۱۹۹۵ در فیلم موفق اکشن و کمدی آمریکایی «پسران بد» (Bad Boys) به کارگردانی مایکل‌بی در نقش گروهبان کارآگاه مایکل یوجین «مایک» لوری حضور یافت.
این فیلم در گیشه موفق بود و سینماگران خواستار او شدند و نقطه‌ی عطف بازیگری‌اش بود و زمینه را برای فیلم بعدی او «روز استقلال» فراهم کرد.
جالب است که فیلم از نظر منتقدان موفقیت‌آمیز نبود اما بیش از 100 میلیون دلار در سرتاسر جهان به دست آورد که نشان‌دهنده‌ی قدرت شهرت و محبوبیت اسمیت بود.
ویل اسمیت(Will Smith) در سال 1996 که می‌خواست بر روی حرفه‌ی نوظهورش سینما تمرکز کند، تصمیم گرفت پس از شش فصل بازی در سریال «شاهزاده با نشاطِ بِل اِیْر»، آن را ترک کند؛ حتی اگر سریال موفق باقی بماند. لذا در فیلم علمی-تخیلی «روز استقلال» (Independence Day) ساخته‌ی رولند امریش (نویسنده و کارگردان آلمانی) با گروه بازیگرانِ تمام‌ستاره‌ای همچون بیل پولمن و جف گلدبلوم ظاهر شد.
او در این فیلم، در نقش کاپیتان استیون هیلر، یک خلبانِ F/A-18 تفنگدار دریایی با اسکادران شوالیه سیاه در MCAS ال تورو و فضانورد مشتاق بازی کرد. این نقش در آغاز به اتان هاوک پیشنهاد شد اما او رد کرد زیرا فکر می‌کرد فیلم‌نامه وحشتناک است.
دولین و امریک همیشه یک آفریقایی-آمریکایی را برای این نقش تصور می‌کردند و به طور خاص اسمیت را پس از دیدن بازی او در «شش درجه جدایی» می‌خواستند.
تابستان سال ۱۹۹۷ در کنار تامی لی جونز (برنده اسکار) در فیلم «مردان سیاهپوش» (Men in Black) به کارگردانی بری ساننفلد و تهیه‌کنندگی استیون اسپیلبرگ، در نقش جیمز دارل ادواردز سوم / مامور جی: کارآگاه سابق پلیس نیویورک که به تازگی در MIB استخدام شده است، ظاهر شد. اسمیت همچنین موسیقی انفرادی خودش نیز در فیلم گنجانده و پخش شد.
اسمیت به علت این‌که این فیلم نیز مانند قبلی علمی-تخیلی بود، چندان میلی به بازی در آن نداشت اما وقتی استیون اسپیلبرگ از او درخواست کرد که نقش مامور جی را بازی کند، او به آبنوس گفت:
«شما نمی‌توانید به استیون اسپیلبرگ نه بگویید.»
در سال ۱۹۹۷ در سریال انیمیشن Happily Ever After: Fairy Tales for Every Child به جای پینوکیو صداپیشگی کرد.
در سال ۱۹۹۸ اسمیت با جین هکمن در «دشمن ملت» (Enemy of State) به کارگردانی تونی اسکات بازی کرد.
سال ۱۹۹۹ نقش نئو در ماتریکس را به نفع «غرب وحشی وحشی» (Wild Wild West) رد کرد اما با این‌که در این فیلم، بازی موفقی نداشت، گفت که از تصمیم خود پشیمان نیست. او گفت که عملکرد کیانو ریوز در نقش نئو از آن‌چه که خودش می‌توانست به دست آورد، برتری داشت.
اگرچه در مصاحبه‌های پس از انتشار «غرب وحشی وحشی» اظهار داشت که این بازی‌اش می‌توانست بهتر از این باشد.
در سال ۲۰۰۰ با رابرت ردفورد همکاری کرد و در فیلم درام او به نام «افسانه بگر ونس» (The Legend of Bagger Vance) در نقش بگر ونس بازی کرد.
ویل اسمیت در سال 2001 در فیلم زندگینامه‌ای «علی» (Ali) که درباره محمد علی کلی و کارگردانش مایکل مان بود ظاهر شد و بسیار درخشید؛ تا جایی که برای این نقش نامزد جایزه اسکار در رشته بهترین بازیگر مرد، و نامزد جایزه گلدن گلوب در رشته بهترین بازیگر مرد در فیلم درام شد.
در سال 2002 پس از چهار سال وقفه در موسیقی، چندین آهنگ منتشر کرد؛ از جمله سومین آلبوم خودش را به نام Born to Reign منتشر کرد که به رتبه 13 در بیلبورد 200 رسید و توسط RIAA گواهی طلا دریافت کرد.
در این سال در فیلم مردان سیاهپوش ۲ نیز با همان کارگردان و بازیگران و دست‌اندرکاران بازی کرد. مایکل جکسون سلطان پاپ نیز افتخار داد و در سکانسی در این فیلم ظاهر شد.
دومین کار سینمایی اسمیت در سال ۲۰۰۲ اقدام به تهیه‌کنندگی بود. او فیلم جنایی «وقت نمایش» (Showtime) به کارگردانی تام دی و با ستارگانی مانند رابرت دِ نیرو و اِدی مورفی را در کنار دو تهیه‌کننده‌ی دیگر، جیمز لاسیتر و جین رزنتال، تهیه کرد.
در سال ۲۰۰۳ در فیلم پسران بد ۲ (Bad Boys II) به کارگردانی مایکل‌بی بازی کرد. ادامه این فیلم با نام «پسران بد تا ابد» در سال ۲۰۲۰ اکران شد.
«همه ما» یک سریال تلویزیونی کمدی آمریکایی بود که در 16 سپتامبر 2003 پخش شد و اسمیت، هم بازیگرش بود و هم تهیه‌کننده‌ی اجرایی‌اش بود و هم نویسنده‌ی دو اپیزودش بود و هم کارگردان اپیزود The N-Word بود.
در سال ۲۰۰۴ در فیلم کمدی-رمانتیک و کمدی-درام «دختر جرسی» (Jersey Girl) به کارگردانی کوین اسمیت در نقش خودش (نقش مکمل) ظاهر شد.
در همین سال در فیلم علمی-تخیلی I, Robot به کارگردانی الکس پرویاس ظاهر شد. این فیلم اقتباس از رمانی به همین نام از ایزاک آسیموف است که مانند فیلم «زندگی مدرن» چارلی چاپلین به نقد زندگی ماشینی می‌پردازد اما این بار، ویل اسمیت (در نقش دل اسپنسر) به جای چاپلین اعتقادی به زندگی ماشینی ندارد.
در ادامه فعالیت‌هایش در سال ۲۰۰۴ برای انیمیشن «داستان کوسه» (Shark Tale) به کارگردانی مشترک بیبو برژرون، ویکی جنسون و راب لترمن در کنار رابرت دِ نیرو و رنی زلوگر و آنجلینا جولی و مارتین اسکورسیزی و جک بلک صداپیشگی کرد.
سال ۲۰۰۴ اسمیت برای دو فیلم تهیه‌کنندگی کرد:
۱. یکی از تهیه‌کنندگانِ اجراییِ فیلم موزیکالِ کمدی-رمانتیکِ آمریکایی The Seat Filler بود.
۲. یکی از تهیه‌کنندگان فیلم کمدی-درام و رمانتیک Saving Face بود.
در سال ۲۰۰۵ در یک فیلم بازی کرد و یک آلبوم و یک تک‌آهنگ منتشر کرد:
۱. فیلم کمدی-رمانتیک Hitch به کارگردانی اندی تننت و در نقش الکس «هیچ» هیچنز (یک دلال ازدواج است که به مشتریان مرد خود کمک میکند تا با استفاده از ترفندهای هوشمندانه و جذاب به خانم‌های مورد علاقه خود برسند) ظاهر شد.
۲. آلبوم اسمیت «گم‌شده و پیداشده» (Lost and Found) در سال 2005 منتشر شد و در رتبه ششم بیلبورد 200 قرار گرفت. او در این سال تک‌آهنگ اصلی‌اش به نام Switch به ده آهنگ برتر بیلبوردِ Hot 100 و به نمودار تک‌آهنگ‌های بریتانیا رسید.
ویل اسمیت در سال ۲۰۰۶ در کنار دو تهیه‌کننده‌ی دیگر، تاد بلک و جیمز لاسیتر، فیلم زندگینامه‌ایی «در جستجوی خوشبختی» (The Pursuit of Happyness) به کارگردانی گابریل موچینو را تهیه کرد و خود نیز در نقش اصلی ظاهر شد.
داستان فیلم بر اساس زندگی کریس گاردنر (با بازی ویل اسمیت) است. او اکنون یک کارآفرین آمریکا است که در دهه ۱۹۸۰ بی‌خانمان بود و کتاب «در جستجوی خوشبختی» را نوشت و فیلم نیز از روی کتاب وی ساخته شده است.
اسمیت، در کنار فرزندش جِیدن اسمیت (در نقش فرزند گاردنر) بسیار خوش درخشید و به خاطر این نقش نامزد جایزه اسکار و گلدن‌گلوب و بفتا و انجمن بازیگران فیلم و انجمن منتقدان فیلم شیکاگو شد.
اسمیت وقتی که برای اولین بار کریس گاردنر را دید، به ساخت فیلمی درباره گاردنر علاقه‌مند شد و در طول تولید نیز دائم با او ارتباط بود.
در سال ۲۰۰۷ در فیلم فیلم اکشن و پسا آخرالزمانی «من افسانه هستم» (I am legend) به کارگردانی فرانسیس لارنس در نقش اصلی دکتر رابرت نویل بازی کرده است. او تنها فردی است که در بین شهروندان، از گزند یک ویروس دور مانده است. همه‌ی شهروندان از حالت انسانیِ خودشان بیرون آمده‌اند و نوعی هاری گرفته‌اند.
اسمیت خودش درباره این فیلم و نقش گفته است که او فیلم را «به شدت منحصربه‌فرد» می‌داند. یک منتقد نیز گفته است که موفقیت تجاری فیلم، جایگاه اسمیت را به عنوان برنده شماره یک باکس آفیس در هالیوود تثبیت کرد.
در اول دسامبر 2008 کمپانی رسانه‌ای دیجیتال راهنمای تلویزیون (TV Guide) گزارش داد که ویل اسمیت به عنوان یکی از ده شخصیت برتر ایالات متحده‌ی آمریکا انتخاب شده است.
در سال ۲۰۰۸ یکی از تهیه‌کنندگان، و نیز بازیگر اصلیِ فیلم ابرقهرمانی «هنکاک» (Hancock) به کارگردانی پیتر برگ، در کنار بازیگرانی چون شارلیز ترون و جیسون بیتمن بود. جان هاک (با بازی اسمیت) ابرقهرمانِ الکلی‌خوشِ لس آنجلس، جان خیلی‌ها را نجات می‌دهد اما باعث خرابی‌های فراوان نیز می‌شود؛ تا این که ...
در سال ۲۰۰۸ ویل اسمیت، تهیه‌کننده‌ی سه فیلم بود؛ بدون این‌که در آن‌ها بازی کند:
۱. فیلم درام «قرارداد انسانی» (The Human Contract) به کارگردانی و نویسندگی جادا پینکت اسمیت
۲. فیلم «زندگی مخفی زنبورها» (The Secret Life of Bees) ساخته‌ی جینا پرینس-بایتوود و به تهیه‌کنندگی مشترک لورن شولر دونر و ویل اسمیت. همسر اسمیت، جادا پینکت اسمیت، نیز تهیه‌کننده‌ی اجرایی بود.
۳. فیلم جنایی و ترسناک و مهیجِ Lakeview Terrace ساخته‌ی نیل لابیت
آخرین فیلمی که اسمیت در سال ۲۰۰۸ در آن بازی کرد، فیلم درام «هفت پوند» (Seven Pounds) به کارگردانی گابریل موچینو بود که در آن، نقش تیم توماس بازی میکند که خود را به جای برادرش بن توماس (با بازی مایکل ایلی) جا می‌زند و زندگی هفت نفر را نجات می‌دهد. ویل اسمیت در کنار بازیگری، تهیه‌کننده‌ی این فیلم نیز بود.
ویل اسمیت در سال ۲۰۱۰ فقط اقدام به تهیه‌ی یک فیلم کرد که در آن، جکی چان و پسرش جیدن بازی می‌کردند: فیلم آمریکایی «بچه‌ی کاراته‌کار» (The Karate Kid) با بازی جکی چان و جیدن اسمیت (فرزند ویل اسمیت) که به نام‌های «رؤیای کنگ‌فو» در چین و «بهترین بچه» در ژاپن و کره جنوبی شناخته شده است.
در سال ۲۰۱۲ باز هم تهیه‌کنندگی کرد و فیلم «این یعنی جنگ» (This Means War) ساخته‌ی جوزف مک‌گینتی نیکول را تهیه کرد.
اسمیت بعد از جهار سال دوری از بازیگری، نقش خود را به عنوان مامور جی با فیلم سه‌بعدی علمی-تخیلی و کمدی «مردان سیاهپوش 3» (Men in Black 3) تکرار کرد.
در سال 2013 ویل اسمیت در فیلم «پس از زمین» (After Earth) به همراه پسرش جیدن بازی کرد که در باکس آفیسِ داخلی ناامیدکننده بود و به شدت مورد انتقاد قرار گرفت.
اسمیت که تهیه‌کننده فیلم نیز بود، این فیلم را «دردناک‌ترین شکست در زندگی حرفهای من» خواند. او دو بار برنده و یک بار نامزد تمشک طلایی شد و به مدت یک سال و نیم از بازیگری و سینما کنار کشید و استراحت کرد.
در همین سال به عنوان مهمان و بازیگر افتخاری در فیلم «گوینده ۲: افسانه ادامه دارد» (Anchorman 2: The Legend Continues) حضور یافت.
در سال ۲۰۱۴ در دو فیلم بازی کرد:
۱. فیلم درام و عاشقانه‌ی «افسانه زمستان» (Winter's Tale) در نقش مکمل و فرعی و در کنار بازیگرانی همچون کالین فارل، جسیکا براون فیندلی، جنیفر کانلی، و راسل کرو
۲. فیلم کمدی-درام و موزیکال «آنی» (Annie)
ویل اسمیت در درام و عاشقانه‌ی «تمرکز» (Focus) که در 27 فوریه 2015 منتشر شد، مقابل مارگوت رابی بازی کرد.[67] او نقش نیکی اسپورجون را بازی کرد، یک کلاهبردار کهنه کار که یک زن جوان و جذاب را زیر بال خود می گیرد.
در سال ۲۰۱۵ ویل اسمیت در فیلم درام و ورزشی «ضربه مغزی» (Concussion) ساخته‌ی پیتر لندس‌مند، نقش دکتر بنت اومالو از موسسه تحقیقات آسیب مغزی را که کاشفِ انسفالوپاتی تروماتیک مزمن بود، بازی کرد. او به خاطر این نقش‌آفرینی برای پنجمین بار نامزد جایزه گلدن‌گلوب شد.
در سال ۲۰۱۶ در دو نقش ظاهر شد:
۱. در نقش فلوید لاوتون (دِدشات: آدم‌کش و تک‌تیرانداز حرفهای) را در فیلم اکشن گروهی فوق شرور، «جوخه انتحار» (Suicide Squad) بازی کرد.
۲. در نقش هوارد اینلت در فیلم فانتزی و درامِ «زیبایی موازی» (Collateral Beauty).
در همین سال فیلم فانتزی شهریِ «درخشان» (Bright) در 22 دسامبر 2017 از طریق نتفلیکس توزیع شد که گران‌ترین فیلم نتفلیکس تا آن زمان بوده است. اسمیت در این فیلم، بار دیگر با کارگردانِ «جوخه انتحار»، دیوید آیر، همکاری کرد.
همچنین در همین سال آهنگ Get Lit را با همکاری گروه سابقش Jazzy Jeff منتشر کرد.
ویل اسمیت در مراسم اختتامیه جام جهانی فوتبال 2018 در مسکو، آهنگ رسمی Live It Up را در کنار خواننده آمریکایی نیکی جم و خواننده اهل کوزوو اییِرا ایسترفی اجرا کرد.
در سال ۲۰۱۹ در فیلم «دانش‌آموز سال ۲» (Student of the Year 2) به کارگردانی پونیت مالهوترا که به عنوان مهمان و حضور افتخاری و خاص در آهنگ «آواز جوانی» بازی کرد.
همچنین در همین سال در فیلم آمریکاییِ موزیکال و فانتزی «علاءالدین» (Aladdin) به کارگردانی گای ریچی ظاهر شد.
این فیلم، اقتباسِ لایو اکشن از انیمیشنی به همین نام بود که در سال ۱۹۹۲ بر اساس شخصیت‌های داستانی هزار و یک شب ساخته شد.
ویل اسمیت در نقش جن / مارینر بازی کرده است؛ یک جن خنده‌دار و مهربان که قدرت برآوردن سه آرزو را به هر کس که چراغ جادوی خود را داشته باشد، دارد.
فروش فیلم، از فروش «روز استقلال» بیشتر شد و تا آن زمان، پرفروش‌ترین فیلمی بود که ویل اسمیت در آن بازی کرده است.
اسمیت در همین سال ۲۰۱۸ در فیلم آمریکایی علمی-تخیلی و درام و اکشنِ «مرد ماه جوزا» (Gemini Man) به کارگردانی انگ لی بازی کرد که شدیدا مورد انتقاد قرار گرفت و فروش بسیار پایینی نیز داشت و تبدیل به بمب گیشه شد.
اسمیت همچنین با ضبط تک‌آهنگ‌های «شب‌های عربی» و «رفیق مثل من» و «شاهزاده علی» در موسیقی متن فیلم حضور داشت.
ویل اسمیت در سال ۲۰۱۹ برای انیمیشن کمدی «جاسوسان نامحسوس» یا «جاسوسان در لباس مبدل» (Spies in Disguise) به کارگردانی نیک برونو و تروی کوین در نقش لانس استرلینگ (بزرگترین جاسوس دنیا که به طور اتفاقی توسط والتر به کبوتر تبدیل شده است) صداپیشگی کرد. نقش او در مقابل والتر بکت (با بازی تام هالند) است.
اسمیت در سال 2020 دوباره با بازیگر معروف مارتین لارنس برای سومین فیلم از مجموعه‌ی «پسران بد»، در فیلم کمدی و اکشن «پسران بد برای زندگی» (Bad Boys for Life) به کارگردانی مشترک عادل العربی و بلال فلاح همکاری کرد.
ویل اسمیت در همین سال ۲۰۲۰ اقدام به تهیه‌ی فیلم درام و عاشقانه‌ی «زندگی در یک سال» (Life in a Year) کرد. این فیلم به کارگردانی میتجا اوکورن و با بازی کارا دلوین، جیدن اسمیت، و... بود.
در سال ۲۰۲۱ ویل اسمیت و شرکت استودیوی Westbrook قراردادی را با نشنال جئوگرافیک (National Geographic) امضا کردند و اسمیت قرار شد که نقش ریچارد ویلیامز، پدر و مربی تنیس‌بازان ونوس و سرنا ویلیامز را در فیلم درام وزندگی‌نامه‌ای «شاه ریچارد» (King Richard) به کارگردانی رینالدو مارکوس گرین ایفا کند.
او برای این نقش برنده جایزه گلدن گلوب در رشته بهترین بازیگر مرد در فیلم درام در هفتاد و نهمین جوایز گلدن گلوب، برنده اسکار بهترین بازیگر نقش اول مرد از نود و چهارمین و نیز نامزد بهترین بازیگر زن در بفتا شد.
اسمیت در یک خانواده باپتیست بزرگ شد و به مدرسه و کلیسای کاتولیک رومی رفت. پاپتیست نام شاخه‌ای از مسیحیت است که پیروان آن را تعمیدیون می‌گویند. به اعتقاد این آیین، تعمید نوزادان مطلقاً مورد پذیرش نیست و تعمید باید هنگام بلوغ فکری انجام شود. این شاخه از اصلی‌ترین مدافعان جدایی دین از سیاست است.
اما ویل اسمیت، خودش در مصاحبه‌ای در سال 2013 گفت که او خود را یک مذهبی [به معنای خاصش] نمی‌داند.
در سال 2015 اسمیت در مصاحبه‌ای با The Christian Post گفت که ایمان مسیحی او که توسط مادربزرگش به او القا شده بود، به او کمک کرد تا نقش بنت اومالو را در فیلم «ضربه مغزی» به درستی به تصویر بکشد. او معلم معنوی من بود. او همان مادربزرگ بود. هنگامی که او در حال مرگ بود، خوشحال بود. گویی واقعاً از رفتن به بهشت هیجان‌زده بود.
در سال 2018 اسمیت مراسم هندو آبیشکای لرد شیوا را در هاریدوار هند انجام داد. او همچنین مراسم Aarti در رودخانه مقدسِ Ganga را اجرا کرد. او گفته است که ارتباط عمیقی با معنویت هندو و طالع‌بینی هندی احساس میکند.
ویل اسمیت جلوی دوربین و به حالت ایستاده و در کنار محمدعلی کلی گفت که انگیزه‌ی هولناک یازده سپتامبر، نفرت بود نه دین.
ویل اسمیت 4600 دلار به مبارزات انتخاباتی ریاست جمهوری 2008 باراک اوباما دموکرات اهدا کرد.
در 11 دسامبر 2009 اسمیت و همسرش میزبان کنسرت جایزه صلح نوبل در اسلو، نروژ برای جشن گرفتن اوباما برنده این جایزه بودند. در سال 2012 نیز از قانونی کردن ازدواج همجنس‌گرایان حمایت کرد.
در سال 2021 اسمیت اعلام کرد که تولید فیلم آینده‌اش «رهاسازی» در جورجیا متوقف شود زیرا تصویب اخیر قانون یکپارچگی انتخابات در سال 2021 رأی‌دهندگان غیرسفیدپوست را محدود میکند.
اسمیت به این دلیل برای بازی در فیلم «مردان سیاهپوش» انتخاب شد که همسر کارگردان از طرفداران فیلم «شاهزاده با نشاطِ بِل اِیْر» و بازی اسمیت در آن بود. خود کارگردان نیز بازیِ اسمیت را در «شش درجه جدایی» پسندیده بود.
کریس اودانل این نقش را رد کرد زیرا نقش یک سرباز جدید را بسیار شبیه به دیک گریسون، که او در «بتمن برای همیشه» و «بتمن و رابین» بازی کرد، یافت. دیوید شویمر نیز این بخش را رد کرد. اسمیت نیز مانند جونز گفت که پس از ملاقات با اسپیلبرگ این نقش را پذیرفت و به موفقیت خود به عنوان تهیه‌کننده اشاره کرد.
ویل اسمیت در اوایل تولید فیلم «ضربه مغزی» که درباره خشونت در فوتبال آمریکایی بود، شک داشت که پروژه را عملی کند یا نه. او گفت:
«برخی از شادترین خاطرات من از تماشای پسرم در حال گرفتن و پرتاب فوتبال است. من نمی‌خواستم آن مردی باشم که فیلمی ساخته است و می‌گوید فوتبال می‌تواند خطرناک باشد.»
اما این شک و تردید، وقتی که او با اومالو (پزشک، آسیب‌شناسِ پزشکی قانونی و نوروپاتولوژیست) ملاقات کرد، فروکش کرد.
هفته‌ها پس از امضای قرارداد اسمیت در فیلم «جوخه انتحار» پدرش مبتلا به سرطان تشخیص داده شد و در سال 2016 در اثر آن درگذشت. از آن‌جایی که بخشی از نقش اسمیت در فیلم، به خواندن درباره دین و زندگیِ پس از مرگ نیاز داشت، این بخش، اسمیت را به اسمیتِ بزرگ (مرحوم پدر) نزدیکتر می‌کرد.
او این تجربه را «راهی زیبا برای آماده شدن برای یک فیلم، و حتی راهی باشکوه‌تر برای خداحافظی با پدر» نامید.
ـ برای تحریم ویل و جیدا پینکت اسمیت یک درخواست آنلاین راه‌اندازی شده و در حال حاضر نزدیک به ۲۴۰۰ نفر امضا کردند. دکستر مورالس این درخواست را ۲۶ نوامبر آغاز کرد …
ویل اسمیت در کتاب خاطرات خود به نام «ویل» جزئیاتی از روابط زناشویی غیرمرسوم خود با جیدا و نیز رابطه با دختران، تجربه مواد روانگردان، و رابطه پیچیده با پدرش نوشته است. او در این کتاب اعتراف کرده است که به رابطه همسرش با توپاک شکور رپر حسادت می‌کرده است.
او اعتراف کرده است که دیوانه‌‌وار شیفته‌ی استاکارد چنینگ بازیگر آمریکایی بوده است. در همین راستا خیلی از مخاطبان، به علت محتوای نامتعارفِ کتاب، آن را تحریم کرده‌اند.
ترامپ که در سال ۲۰۲۰ یکی از نامزدهای انتخابات ریاست جمهوری آمریکا بود، حرفهای تند و نفرت‌انگیزی درباره زنان زده بود و (این‌طور که گفته می‌شود) زنان را با الفاظ رکیکی مثل «خوک‌های کثیف» و «سگ» و «حیوانات تهوع‌آور» خطاب کرده بود.
ویل اسمیت نیز دونالد ترامپ را به دلیل این اظهارات هدف قرار داد و گفت:
«سخنان او از قلب تاریکش نشئت می‌گیرد».
ویل اسمیت نیز در مراسم نمایش یکی از فیلم‌هایش موضع گرفت و سخنان تندی را درباره او به زیان بیاورد و گفت:
«این‌که یک مرد در میان جمع، زنان را خوک کثیف خطاب میکند باعث تأسف است».
ویل اسمیت در مصاحبه‌ای در معرفی بهترین فیلمش مردد بود اما در فاش کردن بدترین تجربه بازیگری خود هیچ تردیدی نداشت. او در مصاحبه‌ای با مجله‌ی GQ گفت:
«به دلایلی، «مردان سیاهپوش» و «در جستجوی خوشبختی» بهترین آثار من هستند. و فیلم «غرب وحشی وحشی» بدترین تجربه بازیگری من است. این فیلم، عامل عذاب من است.»
ویل اسمیت در یکی از ویدئوهای شخصی‌اش که از خودش گرفته است، می‌گوید:
«به تازگی شعری از مولوی شنیده‌ام که عاشقش شدم. مولوی می‌گوید: «زندگی‌ات را به آتش بکش و دنبال کسانی باش که بر شعله‌های درونت می‌دمند.» معنای خودمانی‌اش این است که با افرادِ بی‌ارزشی نگردید که به درخشش شما کمکی نمی‌کنند.»
کریس راک که برای اجرای مراسم اسکار 2022 بر روی سن آمده بود با سر تراشیده و استایل جیدا پینکت اسمیت، همسر ویل اسمیت شوخی کرد. این شوخی، باعث ناراحتی شدید ویل اسمیت و همسرش شد و او در حرکتی ناگهانی به استیج مراسم اسکار رفت و به صورت کریس راک، مشت زد.
او که بعد از این اتفاق برای دریافت اسکار به روی صحنه آمده بود، اشک می‌ریخت و از آکادمی اسکار و سایر نامزدهای این بخش عذرخواهی کرد.
۱۹۹۳: نامزدی گلدن‌گلوب در رشته بهترین بازیگر نقش اول مرد در سریال کمدی، برای «شاهزاده با نشاطِ بِل اِیْر»
۱۹۹۴: نامزدی گلدن‌گلوب در رشته بهترین بازیگر نقش اول مرد در سریال کمدی، برای «شاهزاده با نشاطِ بِل اِیْر»
۱۹۹۷: نامزدی جوایز برگزیده مردم در رشته بازیگر محبوب فیلم‌های سینمایی
۲۰۰۲: نامزدی اسکار در رشته بهترین بازیگر نقش اول مرد، برای «علی»
۲۰۰۲: نامزدی گلدن‌گلوب در رشته بهترین بازیگر نقش اول مرد در فیلم سینمایی درام، برای «علی»
۲۰۰۵: برنده جوایز برگزیده مردم در رشته ستاره محبوب مرد
۲۰۰۶: نامزدی جوایز برگزیده مردم در رشته ستاره‌ی مرد محبوب در ژانر کمدی
۲۰۰۷: نامزدی گلدن‌گلوب در رشته بهترین بازیگر نقش اول مرد در فیلم سینمایی درام، برای «در جستجوی خوشبختی»
۲۰۰۷: نامزدی جوایز انجمن بازیگران در رشته بهترین بازیگر نقش اول مرد، برای «در جستجوی خوشبختی»
۲۰۰۷: نامزدی اسکار در رشته بهترین بازیگر نقش اول مرد، برای «در جستجوی خوشبختی»
۲۰۰۹: نامزدی جوایز برگزیده مردم در رشته ابرقهرمانِ محبوب، برای «هنکاک»
۲۰۰۹: برنده جوایز برگزیده مردم در رشته ستاره مرد محبوب در ژانر اکشن
۲۰۰۹: برنده جوایز برگزیده مردم در رشته ستاره مرد محبوب در سینما
۲۰۱۳: نامزدی جوایز برگزیده مردم در رشته ستاره محبوب سینمای اکشن
۲۰۱۳: نامزدی جوایز برگزیده مردم در رشته بازیگر محبوب سینما
۲۰۱۶: نامزدی گلدن‌گلوب در رشته در رشته بهترین بازیگر نقش اول مرد در فیلم سینمایی درام، برای «ضربه مغزی»
۲۰۱۶: برنده جشنواره بین‌المللی فیلم پام اسپرینگز در رشته اثرگذاری خلاقانه در بازیگری، برای «ضربه مغزی»
۲۰۱۶: نامزدی جوایز برگزیده مردم در رشته بازیگر محبوب سینما
۲۰۱۶: نامزدی جوایز برگزیده مردم در رشته بازیگر محبوب سینمای درام
۲۰۱۷: نامزدی جوایز برگزیده مردم در رشته بازیگر محبوب سینمای اکشن
۲۰۱۷: نامزدی جوایز برگزیده مردم در رشته بازیگر محبوب سینما
۲۰۱۹: نامزدی جوایز برگزیده مردم در رشته ستاره محبوب مرد سینما، برای «علاءالدین»
۲۰۲۰: نامزدی جوایز برگزیده مردم در رشته ستاره محبوب سینمای اکشن، برای «پسران بد برای زندگی»
۲۰۲۰: برنده جوایز برگزیده مردم در رشته ستاره محبوب مرد سینما، برای «پسران بد برای زندگی»
۲۰۲۲: برنده اسکار در رشته بهترین بازیگر نقش اول مرد «شاه ریچارد»
۲۰۲۲: نامزدی بفتا در رشته بهترین بازیگر نقش اول مرد «شاه ریچارد»
۲۰۲۲: برنده گلدن‌گلوب در رشته بهترین بازیگر نقش اول مرد در فیلم سینمایی درام، برای «شاه ریچارد»
۲۰۲۲: برنده جشنواره بین‌المللی فیلم پام اسپرینگز در رشته بهترین گروه بازیگران، برای «شاه ریچارد»
۲۰۲۲: نامزدی جوایز انجمن بازیگران در رشته بهترین گروه بازیگران، برای «شاه ریچارد»
۲۰۲۲: نامزدی جوایز انجمن بازیگران در رشته بهترین بازیگر نقش اول مرد، برای «شاه ریچارد»
