منوچهر اسماعیلی،‌ صداپیشه پیشکسوت ایرانی متولد فروردین ۱۳۱۸ است.

او از سال ۱۳۴۲ مدیر دوبلاژ بوده و گویندگی بسیاری از نقش های اول مانند «گریگوری پک»، «چارلتن هستن»، «لارنس الیویه»، «سیدنی پوآتیه»، «لارنس هاروی»، «رد استایگر»، «جیمز کاگنی» و «مارچلو ماسترویانی» را به عهده داشته است.

اسماعیلی نخستین بار در سال ۱۳۴۰ به جای آنتونی کوئین در فیلم «سندباد بحری» (ریچارد والاس ۱۹۴۷) صحبت کرد. آنتونی کوئین در نقش فرعی بازی می کرد و اسماعیلی در آن سال تحصیلات دبیرستان را به پایان رسانده بود.

«ساعت بیست و پنج» (هانری ورنوی، ۱۹۶۷)، «راز سانتا ویتوریا» (استنلی کریمر، ۱۹۶۹) و «ارثیه خانواده فرامونتی» (مائورو بولوینینی، ۱۹۷۶) شماری از فیلم های است که به جای آنتونی کوئین دوبله کرده است.

اسماعیلی به جای ویلیام هولدن در «جاسوس دوجانبه»/«خائن ساختگی» (جرج سیتون، ۱۹۶۲) نیز حرف زده است.

در سینمای ایران نخستین بار نام او در عنوان بندی فیلم «جاده مرگ» (اسماعیل ریاحی، ۱۳۴۲) در مقام سرپرست گویندگان ثبت شده است. او کارش را با مدیریت دوبلاژ فیلم های «ضربت» (ساموئل خاچیکیان، ۱۳۴۳) و «مرد نامرد» (سیاوش شاکری، ۱۳۴۵) ادامه داد و همزمان با محبوبیت صدای او بر چهره پیتر فالک فیلم های بیک ایمانوردی را نیز دوبله می کرد.

بیک ایمانوردی بازیگر فیلم های حادثه ای بود و پس از «گدایان تهران» (‍محمد علی فردین، ۱۳۴۵) که اسماعیلی به جای او حرف زد در نتیجه استقبال عمومی از او در چنین نقشی، موفق شد در فیلم های دیگری با ارائه همان تیپ با همان دوبله به ایفای نقش بپردازد. اسماعیلی در سال های پس از انقلاب به عنوان بازیگر در فیلم «سردار جنگل» و «میرزا کوچک خان» (امیر قویدل، ۱۳۶۳) و «شبهای زاینده رود» (محسن مخملباف، ۱۳۶۹) بازی کرد، که در این کار خلاقیت چشمگیری هم ارز دوبله از خود نشان نداد.