هوشنگ گلشیری

متولد 1316 در اصفهان. فوت: شانزدهم خردادماه سال 1379. او که یکی از نویسندگان معاصر به شمار می رفت، فعالیت های ادبی اش را در دهه 1340 در کنار ابوالحسن نجفی، احمد میرعلایی، احمد گلشیری و دیگران در جنگ اصفهان آغاز کرد. گلشیری را اغلب با رمان «شازده احتجاب» (1348) می شناسند که نخستین رمانش بود و بهمن فرمان آرا در سال 1353 فیلمی به همین نام از روی آن ساخت و بعدها «سایه های بلند باد» (1357) را نیز بر مبنای یکی از نوشته های گلشیری ساخت. نوشته های گلشیری همگی نمایانگر گرایش به نوعی ادبیات درون گرای مدرنیستی هستند و متعلق به شاخه ای از ادبیات داستانی ایران که از صادق هدایت آغاز می شود و از طریق صادق چوبک و بهرام صادقی و غلامحسین ساعدی به گلشیری می رسد. گلشیری پس از انقلاب در جُنگ چراغ، نقد آگاه، ماهنامه مفید و فصلنامه زنده رود نیز در نقد شعر و داستان مقاله می نوشت و پیش از مرگش نیز ماهنامه ادبی کارنامه را در می آورد. گلشیری از فعال ترین اعضای کانون نویسندگان ایران بود.