بهزاد فراهانی با نام اصلی‌ «لطف‌اله درمنکی‌فراهانی» متولد 1 بهمن 1323 در اراک، بازیگر، فیلمنامه‌نویس و کارگردان است. او در سال 1339 یعنی در 14 سالگی وارد تئاتر شد. بهزاد فراهانی با فهیمه رحیم‌نیا(بازیگر) ازدواج کرده و آن‌ها دارای سه فرزند دختر هستند که هر سه آن‌ها در عرصه هنر و بازیگری فعالیت می‌کنند. بهزاد فراهانی معتقد است دلیل اینکه فرزندانش پا به دنیای هنر گذاشتن، محیطی بود که در آن رشد کردند و همیشه آدم‌های هنرمند به خانه‌ آن‌ها رفت و آمد داشتند و بچه با فضای هنر آشنا بودند. بهزاد فراهانی در رابطه با ماجرای آشنایی با همسرش گفت: "عضو گروه هنر ملی بودم که جمعی از اساتید به این نتیجه رسیدند که بازیگران زبده گروه خیلی مسن شدند. در نتیجه گروه تصمیم گرفت حداقل 40 نفر نیروی جوان را با کنکور استخدام کند و مسئولیت این کار با به من سپردند. از میان 800 نفر شرکت کننده، 20 زن و 20 مرد انتخاب شدند و در کلاس‌ها متوجه دختری شدم که بسیار متین و ساده بود. دلبستش شدم و ازش خواهش کردم اجازه بده من تا یک مسیری ایشون رو همراهی کنم. بعد از مدتی ازش پرسیدم حاضری زن من بشی؟ ایشون سه شرط گذاشتن، اول اینکه اجازه بدم ایشون به تحصیل ادامه بده، دوم اینکه من دیپلم بگیرم و سوم این بود که سیگار رو ترک کنم. منم گفتم چشم و باهم ازدواج کردیم." او در مصاحبه‌ای اذعان داشت که برای ازدواج با دختری متمدن و باسواد (همسرش) خیلی چیزها کم داشت و همسرش آرام آرام خیلی چیزها به وی یاد داد و بسیار منت دارش است. بهزاد فراهانی و همسرش حدودا 5 سال در فرانسه زندگی کردند، همسرش برای گرفتن دکتری و بهزاد فراهانی برای گذراندن دوره 3 ساله تئاتر در آن کشور ساکن شدند. وی سه ماه در سال به ایران می‌آمد و هرآنچه یاد گرفته بود به بچه‌های گروه کوژ آموزش می‌داد و یک تئاتر کار می‌کردند و به اجرا در ‌می‌آوردند و برمی‌گشت. وی مدتی است که دیگر کارگردانی تئاتر نمی‌کند و دلیلش را وضعیت درام نویسی حال حاضر می‌داند و معتقد است وضعیت تئاتر نیاز به یک تغییر اساسی دارد، اینکه می‌گویند در بدبختی، هنرمند، خلق می‌شود، غلط است و باید از همه اندیشه‌های پاک، ناب و میهن پرستانه استفاده کرد تا تئاتر رشد کند. وی از سال 1341 وارد رادیو شد و در کنار بزرگانی مانند ابراهیم زاده آموزش دید و در 17 سالگی "جوان اول" رادیو شد. تقریبا بین سال‌های 1345-1346 توانست نقش اصلی دوبله کند و خیلی زود در 21 سالگی کارگردانی دوبلاژ را به عهده گرفت. مهران مدیری که در رادیو در کنار بهزاد فراهانی همکاری می‌کرده است در برنامه «دورهمی» به خاطره‌ای از آن دوران اشاره کرد و گفت: "ما در رادیو در ساعاتی که ضبط نداشتیم شطرنج بازی می‌کردیم، آقای فراهانی بسیار حرفه‌ای در یک زمان، دو مهره را جابه‌جا می‌کردند، به طوری که نمی‌فهمیدیم چه شد! و در زمان بازی آواز هم می‌خواندند. آدم هم لذت می‌برد و هم دیگه تمرکز نداشتیم برای بازی! ولی روزهای بسیار خوشی را گذراندیم." بهزاد فراهانی یک مسابقه شطرنج در میان بازیگران برگزار کرد و قرار شد برای نفرات برتر جایزه تهیه کند، وی تصمیم می‌گیرد به نفر اول تا سوم کتاب جایزه دهد و از آن‌جایی که مدت‌ها نتوانسته بود برای خودش کتاب "نقد نو" را تهیه کند، از این فرصت استفاده کرد و برای نفر سوم که فکر می‌کرد خودش باشد این کتاب را به عنوان هدیه در نظر گرفت ولی او در این مسابقه نفر اول شد و با صحبت و جلب رضایت نفر سوم، جایزه‌اش را با او عوض کرد. بهزاد فراهانی سینمای حرفه‌ای را از سال 1349 با بازی و نگارش فیلمنامه فیلم «تجاوز» به کارگردانی حمید مصداق تجربه کرد. او توانست بازی ماندگاری را در فیلم «امام علی» (در نقش معاویه) از خود به نمایش بگذارد. بهزاد فراهانی خاطره‌ای از سریال «امام علی» تعریف کرد و گفت: "در مرداد ماه بود و بادهای خرما پزون که خیلی هم معروفند میومد و هوا بسیار گرم بود. ما برای یک سکانسی احتیاج به سیاه لشگر داشتیم. برای ما یک سپاه آوردند و در دشت برای این‌ها تخت‌های سه طبقه زدند و اسکان دادند. در شب اول یکی از این افراد رو که در طبقه سوم تخت خوابیده بود، مار گزید و فورا ایشون رو به بندرعباس منتقل کردند و چند روزی در بیمارستان بود و دوباره برگشت و دقیقا همون شبی که برگشت دوباره مار گزیدش و دوباره او را به بیمارستان بردند. ما شنیدیم که این آقا پسر، یک مادر پیر داره و تک فرزند است و با چند نفر ریش گرو گذاشتیم و خواهش کردیم که این بچه کلا معاف بشه و برگرده به شهرش، خوشبختانه قبول کردند و معاف شد." بهزاد فراهانی یکی از سخت‌ترین نقش‌هایش را بازی در فیلم «همه پسران من» می‌داند، به نظر او زمانی که یک نقشی را ایفا می‌کنی و آن نقش، یک نمونه خارجی دارد این کار را سخت می‌کند. خط قرمز او در انتخاب نقش، بازی در کارهایی است که علیه مردم و کشور باشد. بهزاد فراهانی تفاوت اصلی بازیگران نسل جدید با هم‌نسل‌های خودش را بی‌پایگاهی و ناامیدی آن‌ها می‌داند و می‌گوید تنها بازیگر دانا می‌تواند یک بازیگر قدرتمند باشد.