بهرام بهرامیان، کارگردان، نویسنده، دستیار کارگردان، مدیر صحنه و دستیار جلوه‌های ویژه در سینمای ایران بوده است که البته او را بیشتر به عنوان کارگردان می‌شناسند. بهرامیان، فارغ‌التحصیل فیلمنامه‌نویسی از دانشگاه سینما تئاتر است. او با ساخت فیلم «آل» در سال 1388، به چهره‌ای شناخته شده مبدل شد و پس از آن نیز با ساخت سه فیلم سینمایی دیگر به فعالیت‌های خود در این عرصه ادامه داد. او فعالیت خود را در سال 1379 با دستیاری و مدیریت صحنه آغاز کرد و سپس وارد عرصه جلوه‌های ویژه شد. غوغا (1381)، سفرسبز (1380)، همسایه ها (1379)، دنیای وارونه (1376) و غزال (1374) از جمله فیلم‌هایی بود که او به عنوان دستیار کارگردان و برنامه‌ریز در آن‌ها حضور داشت. پاییز کوتاه و بلند (1372) ، جای امن (1372) و تونل (1371) هم آثاری بودند که او در آن‌ها دستیار جلوه‌های ویژه بود. سریال تلویزیونی «ساعت شنی»، «سقوط یک فرشته»، «سال‌های از یاد رفته» و «جاده قدیم» از جمله سریال‌هایی است که او برای تلویزیون ساخته است. قسمت بیست و یکم سریال «از یادها رفته»، 12 خردادماه روی آنتن شبکه یک سیما رفت اما بعد از پخش این قسمت بهرام بهرامیان کارگردان این سریال به سانسور سکانسی با بازی حمید بهرامیان واکنش نشان داد. او در پستی نوشت: «حمید عزیز داداشم ، من واقعا شرمنده ام شرمنده از اون هم زحمتی که کشیدی و تو پخش سریال اثری ازش نبود و پخش نشد. ببخش و به دل نگیر ....» فیلم «پریناز» ساخته بهرامیان با بازی فاطمه معتمد آریا چند سال توقیف شد و با تاخیر به اکران درآمد. او درباره شرایط اکران محدود این فیلم اظهار کرد: « ابدا از شرایط اکران راضی نیستم، اصلا دوست نداشتم «پریناز» در سه تا سالن و در سه سانس اکران شود، تعداد بیننده‌هایش انگشت‌شمار شود و هیچ تبلیغی برای فیلم را شاهد نباشیم و بدتر این‌که بلافاصله بعد از مجوز به شکل هیجانی و هول هولکی اکران شود. این شرایط اکران باعث می‌شود فیلم به چیزی که استحقاقش را دارد نرسد، «پریناز» استحقاق این را داشت که در بهترین سینماها با گروه سینمایی خوب اکران شود و مطمئن هستم که بسیار مورد توجه قرار می‌گرفت و مردم از دیدنش لذت می‌برند، اما الان با این گروه اکران و سینماهای محدود اساسا بسیاری از مردم مطلع نمی‌شوند که چنین فیلمی روی پرده حضور دارد که بروند و ببینند و با این شرایط تبلیغ حداقل خودشان به یکدیگر توصیه کنند که «پریناز» را در سینما به تماشا بنشینند، این فیلم می‌توانست در گیشه موفق شود اما متاسفانه شرایط اکران و تبلیغ نداشتن در تلویزیون و بیلبورد باعث می‌شود به فروش هم لطمه بخورد. اساسا چرا می‌خواهیم فیلم اکران شود؟ به دلیل این‌که دیده شود، اگر قرار باشد که فیلم در دو سینما اکران شود و دیده نشود چه فرقی با اکران نشدن دارد؟ در سئوال قبلی هم اشاره کردم من ابدا از شرایط اکران راضی نیستم و مطمئن هستم اگر این فیلم در شرایط برابر با فیلم‌های دیگر در گروه سینمایی خوب با تبلیغات هم‌سطح فیلم‌های دیگر اکران می‌شد قطعا می‌توانست تعداد مخاطبان قابل قبولی را به سینما بکشاند. یک‌سری فیلم‌ها برای کهنه شدن ساخته نمی‌شوند و در تاریخ سینما جای خودشان را پیدا می‌کنند، فیلم‌هایی که به مسائل انسانی می‌پردازند و دغدغه‌شان روابط انسان‌ها با یکدیگر و ارتقای سطح کیفی انسان‌هاست کهنه نمی‌شود، روابط انسان‌ها و قوانین میان آن‌ها تا ابد همین گونه است و تغییری نمی‌کند، همین طور که بسیاری از فیلم‌ها در سینما ساخته شده‌اند که درباره روابط و احساسات مابین انسان‌ها بودند، بعد از سال‌ها هنوز که هنوز است در تاریخ سینمای ایران جای خوبی دارند و مخاطبان امروز هم از آن استقبال می‌کنند. «پریناز» هم از این قانون مستثنی نیست، چون در مورد روابط آدم‌ها با هم نسبت به جهان بینیشان است، به همین دلیل من نگران کهنه شدنش نیستم و معتقدم می‌شود در هر برهه‌ای این فیلم را دید و راجع به آن حرف زد. به دلیل این‌که «پریناز» با الگوی ناتورالیستی ساخته شد بازی بازیگرها بسیار مورد توجه قرار گرفت، انرژی بسیاری توسط بازیگرها و من گذاشته شد و بازی در این فیلم سطح خوبی پیدا کرد و نسبت به بسیاری از فیلم‌هایی که ساخته شده ارجح شد، الان که «پریناز» را نگاه می‌کنم به لحاظ بازیگری می‌توانم بگویم در زمان حال نه تنها عقب نیست که از بسیاری از فیلم‌ها جلوتر هم هست، بازی‌ها بسیار قابل قبول است و خانم معتمدآریا هم که درخشان هستند. سینمای ما در جهان یک سینمای انسانی، والا و حاوی نکات آموزنده شرقی، برجسته و قابل قبول است و حرف‌های جدی برای گفتن دارد. آموزندگی سینمای ما قابل تقدیر است. من معتقد نیستم که فیلمسازها برای کشورهای غربی فیلم می‌سازند، چون سینما هنری جهان‌شمول است و هر هنرمندی دوست دارد نه تنها برای مملکت خودش که برای کل جهان کار کند و اثرش مورد توجه همه با تمام فرهنگ‌ها قرار بگیرد و اگر کارگردانی تلاش می‌کند که نسبت به استانداردهای جهانی فیلم بسازد تا بتواند خارج از ایران هم حرفی برای گفتن داشته باشد به دلیل ارتقای سینمای ایران در عرصه بین‌الملل است. فیلمسازان برای این‌که فیلمشان دیده شود تشویق می‌شوند فیلم‌هایی بسازند که در عرصه بین‌الملل و جشنواره‌ها مورد توجه قرار بگیرند تا اتفاقا صاحب یک احترامی برای مردم خود ما ‌شوند. مردم کشور ما به دلیل توجه بین‌المللی به فیلم احترام بیشتری می‌گذارند و تشویق می‌شوند فیلم را ببینند. فراموش نکنید که هر مملکتی با توجه به فرهنگ خودش فیلم می‌سازد و آن فیلم متعلق به مردم همان کشور است اما چه بهتر که بتواند این فرهنگ را در غالب یک مدرس به خارج از مرزها هم ببرد و مورد توجه جهانیان قرار دهد.» فیلم شناسی به عنوان کارگردان: *از یادها رفته (مجموعه تلویزیونی، 1398) - این مجموعه تلویزیونی در شبکه پنج تولید شده بود اما از شبکه یک به پخش رسید. *جاده قدیم (مجموعه تلویزیونی، 1394) - شبکه 1 *آینه شمعدون (1391) *سقوط یک فرشته (مجموعه تلویزیونی، 1390) - شبکه 1 *پریناز (1389) *آل (1388) *سه در چهار (مجموعه تلویزیونی، 1387)کارگردان هنری-شبکه یک *ساعت شنی (مجموعه تلویزیونی، 1386) - شبکه 1 *مشق عشق (مجموعه تلویزیونی، 1381) - شبکه 1