مریم مقبلی، بازیگر سینما و تلویزیون ایران است. مریم مقبلی سال 1338 در شهر شیراز متولد شد. وی فرزند مرحوم «عزت الله مقبلی»، دوبلور و بازیگر، و محبوبه فرج افشاری (محبوبه مقبلی) دوبلور و بازیگر می باشد. وی تحصیلات در رشته روان شناسی را در آمریکا به پایان رساند. مریم مقبلی در سال 1366 وارد سینما شد و در نخستین تجربه خود در فیلم «سایه‌های غم» به کارگردانی شاپور قریب بازی کرد. در این فیلم با بازیگران مطرحی مانند جمشید مشایخی، فرج‌الله حیدری، فرامرز صدیقی و شهلا میربختیاری همکاری کرد. خلاصه داستان این فیلم چنین بود: دخترعمو و پسرعمو با هم ازدواج می‌کنند تا آرزوی دو برادر را که مایلند نوه داشته باشند، برآورده سازند. رؤیاهای دو خانواده دور و دراز است؛ همه در انتظار ورود نوه لحظه‌شماری می‌کنند؛ اما زن نمی‌تواند این آرزو را جامه‌ی عمل بپوشاند؛ دو خانواده دچار بحران می‌شود. زن و مرد جدا می‌شوند در حالیکه شدیداً به یکدیگر علاقه دارند. مرد جوان حتی ناچار می‌شود که دست به ازدواج بزند؛ اما در آخرین لحظات، دخترکی که دخترعمویش او را به عنوان دخترخوانده خود انتخاب کرده، باعث شکل گرفتن زندگی جدیدی برای دخترعمو و پسرعمو می‌شود. مریم مقبلی در سال 1374 وارد تلویزیون صدا و سیما شد و سریال «پهلوانان نمی‌میرند»‌ را کار کرد. حسن فتحی کارگردان این سریال بود و همکاری در کنار بازیگرانی نظیر فخری خوروش، کتایون ریاحی، فریماه فرجامی و محبوبه فرجامی بر تجارب او افزود. او در این سریال نقش مادر مصطفی را بازی می‌کرد. سریال «مسیر انحرافی»، سریال «دستی بر آتش»، سریال «آوای فاخته» و سریال «گل پامچال» از جمله دیگر سریال هایی است که او در آن‌ها نقش آفرینی کرده. آخرین سریال او «مسیر انحرافی»‌ در سال 1390 بود. بهرنگ توفیقی کارگردان سریال بود و هنرمندانی چون پوریا پورسرخ، فرزاد حسنی، کمند امیرسلیمانی و شقایق دهقان در آن ایفای نقش می‌کردند. مریم مقبلی حالا از جنجال هنر پا پس کشیده و پرداختن به امور خانواده را به بازی در سینما و تلویزیون ترجیح داده است. فیلم «درخت گلابی» ساخته «داریوش مهرجویی» با هنرمندی او در یادمان مانده است. اهل هیاهو نیست و در گوشه‌ای از تهران بزرگ که درختان، دید آسمان را محدود کرده‌اند در آرامش زندگی می‌کند. او درباره حضورش در سینما می‌گوید: « بعد از انقلاب کار دوبله با بحران مواجه شد. من تحصیلاتم را در رشته روانشناسی در امریکا ناتمام گذاشتم و به ایران بازگشتم. قلب پدر ناراحت بود و هرازگاهی برای معالجه به سوئیس می‌رفت. یک بار با مادر از سوئیس برای پنج روز به آمریکا آمد و شلواری را که برای خودش خریده بود در خانه من جا گذاشت. برای ارسال شلوار تماس گرفتم اما گفت که شلوار را خودت برایم بیاور. من متوجه شدم که باید برگردم. خسته بودم. جنگ بود و پدر ترجیح می‌داد که اگر قرار است اتفاقی بیفتد باید در کنار هم باشیم. واحد دوبله دوباره فعال و همکاری من و پدر تقریبا آغاز شد. قرار بر این شد که من کار دیالوگ‌نویسی را انجام دهم. سال 66 فیلم «سایه‌های غم» به تهیه‌کنندگی سید محسن وزیری و به کارگردانی شاپور قریب در مرحله تولید بود. قرار بود بعد از ساخت، دوبله فیلم توسط پدرم انجام شود که به شدت مخالف بازیگری من در سینما بود. در برابر ادعای توانایی من کوتاه آمد و روز اول کار، در بیمارستان که از قضا سکانس پرمشغله‌ای بود من را تنها رها کرد و رفت. من تمام سیاه مشق هایی که اغلبشان با بی میلی توام بود را در زمینه بازیگری فیلم و سریال انجام دادم تا بتوانم بعد از مدتی جایگاهی در این حرفه پیدا کنم. اما بعد از فوت برادر و دوران بارداری مدتی از این فضا دور شدم و بعد علاقه خود را نسبت به این حرفه کاملا از دست دادم. هنر در این کیفیت کنونی برایم رنگ باخته است. من علاقمند به کار کمدی هستم و اگر پیشنهادی در این زمینه بشود بررسی می‌کنم. در نهایت حالا که پدر را ندارم به بازی هم چندان میل ندارم.» *فیلم شناسی مریم مقبول: 1 - درخت گلابی (1376) 2 - طعمه (1371) 3 - پنجره (1367) 4 - سایه های غم (1366)