هیاهویی برای هیچ

زرد یک اثر اجتماعی با حال وهوای به شدت فرهادی وار است که متاسفانه کیفیت  داستانی آن از آثار متوسط فرهادی هم پایین تر است . شروع فیلم اتمسفر فیلم دوست داشتنی فرهادی درباره الی رادارد اما هر چه بیشتر جلو می رویم به جدایی و دیگر آثار اصغر فرهادی یا بعضا آثاری که دنباله رو فرهادی بوده اند از قبیل انتهای خیابان هشتم، سعادت آباد و..... می رسیم . مصطفی تقی زاده برای ساخت اولین اثر سینماییش داستانی را انتخاب کرده که مجموعه ای است از داستان های جواب پس داده در سینمای ایران از مهاجرت و فرار از سختی های وطن بگیر تا خیانت ومثلث های عشقی پنهان بدون اینکه ذره ای خلاقیت به خرج دهد یا نگاه خودش را در مورد این مسائل کلیشه وار به مخاطب عرضه کند. یکی دیگر از مشکلات فیلم زرد شخصیت پردازی ضعبف و حضور کاراکترهای مازادی است که بود و نبودشان در فیلم عملا تاثیر بسزا و مثبتی ندارد و این را به جرات می توان گفت جز کاراکترهای نهال و شهاب  باقی کاراکترهای اصلی قابلیت حذف را داشتند چه برسد به کاراکترهای فرعی و بدون کارکرد مانند پدر پسر زندانی . فارغ از مشکل عدم خلاقیت در داستانگویی که اتفاق جدیدی در سینمای ایران محسوب نمی شود و مشکل تعدد کاراکترهای فیلم ، مشکل اساسی فیلم  از جایی نشات می گیرد که در نیمه پایانی فیلم کارگردان جواب سوالاتی را به خورد مخاطب می دهد که در نیمه آغازین مطرح نشده است یا گاها در همان نیمه پایانی سوالی مطرح می شود و بلافاصله یا با اندکی تاخیر جواب آن به مخاطب عرضه می شود . بهتر بگویم در نیمه آغازین فیلم اطلاعات لاکپشت وار به دست مخاطب می رسد ودر نیمه پایانی ریزش اطلاعات از در و دیوار مخاطب را سردرگم وگیج می کند و این اتفاق چیزی نیست جز ترفندی برای پوشاندن حفره های زیاد فیلمنامه در نیمه پایانی با قراردادن مخاطب در هیاهویی برای هیچ . گروه بازیگران سرشناس فیلم از ساره بیات تا مهرداد صدیقیان بازی متفاوت و شاخصی ارائه نمی کنند و در بعضی از صحنه ها حتی از استاندارد کاری خود عدول می کنند مانند صحنه جروبحث شهاب وفرامرز(مهرداد صدیقیان) در بیمارستان .  با تمامی این تفاسیر زرد یک فیلم اجتماعی متوسط در سینمای ایران است که برخلاف مشکلات عدیده فیلمنامه  از نظر فنی بالاخص کارگردانی سطح قابل قبولی دارد و می توان یک بار دیدنش را توصیه کرد . امید است  که مصطفی تقی زاده دراثر بعدی خود با انتخاب داستانی خلاقانه ، صادقانه ، دغدغه مند ، هدفمند و به دور از شلختگی های روایتی اثر اولش اثری به مراتب بهتری را به مخاطبان ارائه دهد .